Grease was de eerste film die ik mocht zien zonder mijn ouders erbij. Het was 1978 dus ik en mijn vriendjes waren 9 en 10 jaar oud. Ik kan de zure matten en roze koeken nu nog proeven. We vraten ze tot we misselijk waren. Ondertussen keken we naar de capriolen van de stoere Danny, de brave Sandy, de nog veel stoerdere Kenickie en de sletterige Rizzo.
Het is natuurlijk een k*t-musical, maar van de film Grease kan ik nog steeds genieten. Nostalgie kent ondoorgrondelijke wegen. Er zaten best wat goede liedjes in de film (sowieso de titelsong), maar ook veel meuk. Nep jaren vijftig-kitsch. Daar schaar ik het liedje van die schat van een Rizzo ook tussen, hoewel de tekst stiekem best briljant is. Het personage worstelt met hoe anderen haar zien én hoe zij zichzelf ziet
Actrice Stockard Channing, die Rizzo onvergetelijk neerzet, heeft geen geweldige stem. Ook dat maakt dat de impact van There Are Worse Things I Could Do niet zo groot is, het is meer een musical-filler. Laat staan dat het liedje buiten de film een deuk in een pak boter zou slaan. What happend in Grease, stays in Grease, zou je misschien zeggen.
Maar toen was er opeens die andere jeugdliefde. Alison Moyet, de stem-als-een-klok van voorheen Yazoo! Van hun eerste album, Upstairs At Eric’s uit 1982, weten we hoe vol en tegelijk subtiel de zangeres kan klinken. Luister maar naar nummers als Winter Kills, Midnight of de hit Only You (hier in TopPop). Ze had meteen ons hart veroverd, en dat zou altijd zo blijven. Ook toen ze na de electropop van Yazoo overstapte op jazz, blues en soul.
Jaren na Grease en Yazoo zag ik haar voorbij komen op de BBC. Zoals altijd bleef ik hangen. Dit keer ietwat verward. Verrek, ik ken dit liedje! Maar waarvan ook alweer? Na een paar regels wist ik het. Het was Rizzo’s song uit Grease. Alleen, hier was het opeens geen musical-filler meer! De ervaring was even surrealistisch als dubbelzinnig.
Loom en subtiel a la Chet Baker trapt Alison af, met veel valse lucht. Maar dan bouwt ze op en volgen de eerste rauwe uithalen. Haar stem breekt. Ze is Janis Joplin en Adele ineen! Het kippenvel staat op de armen. Dan schakelt ze even terug, maar eindigt volledig in overdrive. Wat. Is. Dit. Mooi.
Het is bewonderenswaardig hoe Alison Moyet zich Rizzo’s worsteling heeft toegeëigend. Ik ben blij dat ze de potentie er van inzag, ook buiten Grease.