De battle waar ik steeds het meest tegenop zie, is de battle van de song van het jaar, altijd in december. Het is hetzelfde als die lijstjes die je moet maken voor Top en Snob 2000: je levert je keuze in en acht tellen later heb je al weer spijt. Om uit een lijst van alle mooie muziek in een jaar één liedje uit te kiezen, is eigenlijk ondoenlijk. Van alle eindejaarsbattles waaraan ik heb meegedaan, sta ik alleen nog achter de keuze voor 2018 (Marlon Williams) en 2022 (Charlotte Adigery). Voortschrijdend inzicht. In 2024 heb ik IJsland genomineerd voor de jaarbattle. Mooi liedje hoor, dat 2 Schorpioenen, en alle aandacht die je aan Nederlandse muziek kunt geven is alleen maar goed, maar eigenlijk niet het mooiste liedje van 2024.
In 2024 had ik het vaakst Fabiana Palladino opstaan. Palladino is van 1987; een snelle rekensom leert dat zij 36 of 37 was ten tijde van het verschijnen van haar titelloze debuutplaat. Op dat moment was ze al een jaar of 17 bezig met muziek. Zij had, net als bijvoorbeeld Lily Allen en Arctic Monkeys, MySpace ontdekt als een middel om luisteraars te bereiken. Vanaf 2011 heeft zij met enige regelmaat singletjes uitgebracht maar kennelijk moest het nog dertien jaar duren voordat zij haar muziek rijp vond voor een hele plaat. Ze was wel altijd in de muziek bezig, werkte onder andere met Sampha, maar tot het uitbrengen van een volwaardige plaat was het nooit gekomen.
Dat ze de tijd heeft genomen, kun je horen. Haar plaat klinkt als een klok. Elektronisch en toch warm. Licht broeierig. Fabiana Palladino heeft een hele warme aangename stem, waarmee ze je zonder stemverheffing meeneemt in haar wereld. De jaren tachtig zijn met de synths niet heel ver weg, maar zelfs overtuigde haters van jaren tachtigmuziek (en die blijken er te zijn) zullen zich mee laten nemen door deze prachtplaat.