Als muziekliefhebbers willen we graag het verhaal achter een nummer kennen. Wat was de inspiratie om het nummer te schrijven, hoe vertaalt zich dat in de tekst en wat is de relatie met de titel? Interessante vragen die een nummer verdieping en glans geven. Maar wat is het verhaal achter een bandnaam? Kunnen daarover dezelfde vragen worden gesteld? In deze blog probeer ik dat te ontrafelen en te koppelen aan een ondergewaardeerd liedje. Mijn naam is David Klein en ik ga op zoek naar het verhaal achter briljante bandnamen. Met deze keer: The World Is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid to Die.
Naast briljant valt vooral de lengte van de bandnaam op. Het is weliswaar niet de langste ter wereld, maar zal zeker hoog op die ranglijst staan. Dat geldt niet voor de bekendheid, die is vooral weggelegd voor de echte fans. In de beginjaren was dat wellicht anders toen de band gold als belangrijke vertegenwoordiger van de vierde emo golf.
Het gaat over de periode rond 2010, de band zelf is een jaar eerder opgericht in Willimantic, Connecticut. Dit deed een kwartet mensen, waaronder Josh Cyr. 15 jaar later is hij samen met vijf anderen nog actief in de band. Samen met Anthony Gesa, Chris Teti, David Bello, Katie Dvorak en Steven Buttery maakt hij muziek die wordt omgeschreven als experimenteel en atmosferisch. Naast de genoemde emo kunnen ook de genres indie rock, post-hardcore en post-rock aan de band worden toegedicht. The World Is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid to Die brengt met ‘Whenever, If Ever’ in 2013 hun eerste album uit. Het wordt positief ontvangen en gezien als ijkpunt in de emo revival. Na een moeilijk (zoals zo vaak) tweede album in 2015, volgt twee jaar later het derde album. ‘Always Foreign’ markeert een ommekeer voor de band. Het valt samen met de eerste verkiezing van President Trump en dit heeft een grote invloed op de band. De teksten worden politiek getint en de muziek gaat van emo meer richting underground rock. Dit is ook te horen op het meest recente album ‘Dreams Of Being Dust’ uitgebracht eind augustus dit jaar.
Hoe komt een band erbij een naam te verzinnen van dertien woorden? De inspiratie komt van het sarcastisch, ironisch gedicht ‘The World Is A Beautiful Place’ uit 1955, geschreven door Lawrence Ferlinghetti (1919-2021). Het gedicht benadrukt de negatieve aspecten van materialisme in de maatschappij. Het ging de band dus niet om de letterlijke tekst maar om de ironische boodschap. Dat verklaart wellicht de toevoeging ‘And I Am No Longer Afraid To Die’. Ondanks veel gespeur in allerlei interviews en op diverse websites, vond ik hier helaas geen verklaring voor. Dus is het interpretabel. Misschien hebben de leden van de band gedacht: als het in de wereld alleen om materialisme gaat, kan het nog zo’n mooie plek zijn, maar is de dood en wat wellicht daarna komt misschien nog veel mooier. Zoals geschreven zijn dat mijn gedachten en wordt het geenszins gestaafd door feiten. Het past echter wel mooi in het soms activistische gedachtegoed van de band.
In de Snob 2000 heeft nog geen nummer van ‘The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die’ gestaan. Misschien de hoogste tijd voor de komende editie? Ik zou dan lijstduwer zijn van het nummer: ‘Picture Of A Tree That Doesn’t Look Okay’.
A thousand (I will stare)
Frozen trees (While you are growing)
But still there’s (Come with me)
Something burning (To empty places)
‘Picture Of A Tree That Doesn’t Look Okay’ staat op het debuutalbum ‘Whenever, If Ever’ uit 2013 en is meer een filosofisch dan activistisch nummer. Logisch, want in deze periode was het emo wat de klok sloeg voor de band. Het nummer gaat over levensveranderende beslissingen, het zoeken naar een uitweg en het geleidelijk vervagen van de wereld. Wat mij betreft sluit dat helemaal aan bij de lange, bijzondere en vooral briljante bandnaam.
Afbeelding: Steven Pisano from Brooklyn, NY, USA