Vandaag verschijnt het nieuwe album van Sophie Straat: Wie de fak is Sophie Straat? Tja, je kan dat voorbij laten gaan, want wie is dat mens dan wel?, maar wij bij Ondergewaardeerde Liedjes weten wel beter en ik mocht alvast luisteren. De Amsterdamse Sophie timmert alweer enkele jaren flink aan de weg (sic: straat) maar ondanks brede waardering (o.a. een Edison-Popprijs, nominaties voor de 3fm-award) zal je waarschijnlijk van het overgrote deel van de bevolking de vraag of een blik krijgen van wie de fak Sophie Straat mag zijn.
Mocht je zo’n blik hebben, kun je door die nieuwe plaat te beluisteren proberen een antwoord op die vraag te krijgen, of beter, te formuleren, al zegt Sophie zelf dat er geen eenduidig antwoord is. Ze is met recht van de straat, niet voor één gat te vangen. Zoals kenners van haar werk al gewend waren schiet het weer alle kanten op. Sophie is wars van normaliteit en dat heeft ze op haar nieuwe plaat tot leidmotief gemaakt. De opstandigheid spat er vanaf.
Sophie: “ Het gaat over hoe Nederland volgepropt zit met regels. Een land waarvan het verhaal eigenlijk allang is opgeschreven. Want we weten al wie de winnaars en wie de verliezers zijn. Wie er eindigt met macht en geld en wie met pech en ellende komt te zitten. Wie het slachtoffer is en wie de dader is, is eigenlijk allang uitgedacht en opgeschreven. Er is geen ruimte voor empathie. We hebben hier een plek gecreëerd waar alles normaal moet zijn, rijtjeshuizen met dezelfde bakstenen en oh-wee als een huis een andere kleur heeft. Het gaat over die plek en over hoe verloren ik me hier soms kan voelen en soms ook niet helemaal begrijp waarvoor ik hier ben.”
Er staan dertien liedjes op en één intermezzo, waarin Sophie eigenlijk bovenstaande vertelt. Vanaf de opener ‘Als Hij dan echt bestaat’ gaat ze los, alleen halverwege neemt ze even gas terug met het wondermooie ‘Old and Wise’, dat je als een hedendaagse, wat verwrongen Ik zou wel eens willen weten (Jules de Corte) kunt zien. Tintelend pianospel dat evolueert tot een Massive Attack-achtige sound, met daarboven natuurlijk Sophies stem en afwisselend Nederlandse en Engelse tekst. Kort daarna komt het aandoenlijke Dansen met de dood.
Als we dan allemaal dood gaan
Mag ik dan als eerste?
Of is dat asociaal
Als we dan allemaal dood gaan
Zou je om me rouwen?
Was ik wel normaal
En Sophie knalt vervolgens weer door, bijvoorbeeld in ‘Liefdesliedjes’, samen met de mannen van Ploegendienst. Naast Ray, Bram, Bastiaan en Michiel, hebben o.a. ook Froukje, Chibi Ichigo, Kourosh en Wieger Hoogendorp meegewerkt aan dit fijn album, waarin ons land en de mensen er (terecht) flink van langs krijgen. Luister maar eens naar het enige volledig Engelstalige nummer Let me tell you ‘bout my country:
Let me tell you something ‘bout my country
Small in size but we managed to colonise
We cost the world millions of peoples lives
Indonesia, South Africa to PalestineFUCK! We fucked up
Laat dat u niet weerhouden om vandaag nog naar de platenzaak te rennen. Check ook haar live data.
Foto: Lois Cohen