Wanneer de herfst precies begint, daar zijn de geleerden het nog steeds niet over eens. Meteorologen houden 1 september aan. Gewone stervelingen meestal 21 september. Als je de astronomie als uitgangspunt neemt, dan is het najaar dit jaar begonnen op maandag 22 september: de dag waarop dag en nacht precies even lang duurden. Ook wel equinox genoemd en al in de vroege oudheid was dit een bijzonder heilige dag (afgaand op alle tempels die zijn gebouwd om de equinox te vieren).
Maar goed, terzake.
De herfst is het seizoen van de vallende bladeren. En daar wil ik het vandaag met jullie over hebben: Autumn Leaves is één van de weinige niet-Amerikaanse liedjes die het ooit hebben geschopt tot The Real Book, het boek waarin je zo’n beetje alle jazzklassiekers kunt vinden.
Vlak na de oorlog, in 1945, kwam de eerste versie van het liedje uit: het werd geschreven en uitgevoerd door Joseph Kosma, een Hongaarse immigrant die in Frankrijk woonde. Vier jaar later zou Yves Montand commercieel succes boeken met zijn cover van het lied.
Een jaar later vertolkte Johnny Mercer Autumn Leaves voor het eerst in het Engels. Nog een jaar later, in 1951, bracht Édith Piaf een half-Engelse half-Franse versie uit. Daarna was het hek van de dam: onder andere Duke Ellington, John Coltrane en Miles Davis namen een versie op van Autumn Leaves. Op Ondergewaardeerde Liedjes schreven we al eens over de uitvoeringen van Eva Cassidy (ook prachtig en zo virtuoos!) en Nat ‘King’ Cole.
De cover van Eric Clapton uit 2010 is zeker niet de bekendste. Onterecht, vind ik: het lijkt wel alsof de melancholisch battle is geschreven voor (of door) Clapton. Zijn ingetogen zang, die bijna vertraagde gitaarrifjes, de subtiele strijkers; dit is voor mij de ultieme vertolking. Om op te zetten op een regenachtige zondagmiddag, als de bladeren van de bomen vallen.