Er zijn zo van die liedjes die je zomaar kunt vergeten en wanneer je ze dan weer eens hoort denkt van: Jezus ja, dat was er ook nog! Dat moet ik weer vaker gaan luisteren. Zo’n liedje is Furr van Blitzen Trapper, een door de muziekcritici hooglijk gewaardeerde band die vreemd genoeg bij het grote publiek juist is ondergewaardeerd. Het kan dus verkeren.
Blitzen Trapper komt uit Portland, Oregon. Deze stad in het Noordwesten van de V.S. lijkt toch wel een geweldige muzikale broedplaats te zijn. Denk aan The Dandy Warhols, Dead Moon, Portugal. The Man, The Decemberists, The Shins, Red Fang en Unknown Mortal Orchestra, om enkele bands uit die stad te noemen.
De band van vandaag begon in 2000 onder de naam Garmonbozia en maakte progrock-achtige soundscapes. Met hun naamsverandering naar Blitzen Trapper (ja, dat rendier van de kerstman) veranderde ook hun muziekstijl: een combinatie van folk, country en rock, zonder er typische folk- of countryrock van te maken. Vanaf hun eerste release werden ze goed ontvangen door de pers en zo breidde dat zich dat telkens uit. Hun album Wild Mountain Nation uit 2007 werd een zeldzaam geschenk genoemd – ‘een droom die uitkomt voor muziekrecensenten.’
In 2008 maken ze de overstap naar het fameuze Sub Pop en brengen daar het album Furr uit. De pers is unaniem: een topplaat! Rolling Stone bijvoorbeeld geeft vier sterren aan dit ‘boeiende album vol rootsy schoonheid met prachtige, door de wildernis zwervende ballads.’ De plaat komt in de jaarlijst van het muziekblad: de 50 beste albums van 2008 en de titletrack komt op #4 bij de 100 beste singles van dat jaar.
Het toenmalige (nog leuke) Kink FM pakt de single op, maar het leidt tot niet veel meer dan dat ik het lied leer kennen en waarderen en dan toch een soort van vergeet. Totdat het zo af en toe weer eens voorbijkomt, zoals onlangs bij Pinguin Radio. De ballad deed en doet mij denken aan The Strawbs, de Britse progrockers die – net andersom – hun roots in de folk hadden. Furr had zomaar een liedje van de dit jaar overleden Dave Cousins kunnen zijn.
Furr is een ballade avant la lettre, een gezongen magisch realistisch verhaal over volwassenwording en opgedane levenservaring. Figuurlijk het afwerpen of vervellen van huid (adolescentie) naar bont (de wilde jaren) en weer terug (gepokt en gemazeld). Laat die huid nou door zanger Eric Earley aan een wolf worden toebedeeld. Dat zal meer waardering in ons land wel eens in de weg kunnen staan, dus ik maak verder geen woorden aan vuil aan dat onschuldige dier. Luister gewoon naar dit fijne lied en verslindt het met huid en haar. Echt vergeten doe je het niet meer.
Image: Christian Reed