Het langverwachte nieuwe album van Stakbabber (#3) is na zes jaar uit. Corona en dagelijkse beslommeringen stonden een eerdere release in de weg. Het voordeel van lange tussenposes is het betere schaafwerk.
Ik mocht de release van 111 al eind augustus beluisteren en wat mij het eerste opviel was een muzikale koerswijziging. Niet in extremo, maar waar de voorgangers een mix van postpunk en new wave waren, voelde deze meer aan als een mix van new wave en elektro. Drummer Ollie Schmitz: zelf hebben we niet echt het idee dat er sprake is van een koerswijziging, dit album is wat ons betreft een logische stap na de eerste twee platen. Verschil is wel dat we voor het eerst met een externe producer hebben gewerkt, die de plaat ook heeft gemixt.
Het zal dus wel met mijn persoonlijke smaak te maken hebben, maar waar ik de vorige platen direct omarmde moest ik aan nummertje drie even wennen. Dat is niet negatief bedoeld. Verre van dat! 111 voelt tegelijkertijd warm en bekend aan en ik zou het omschrijven als een vette mix tussen Clan Of Xymox, The Cure en New Order. Volgens producer Thomas Valkiers (The Haunted Youth, Equal Idiots, Crackups): De songs van Stakbabber hebben die rauwe intensiteit van de jaren tachtig, maar klinken tegelijk fris en urgent. 111 moest warm en gelaagd worden, maar ook puntig genoeg om de luisteraar direct te raken. Het persbericht stelt: We wilden een plaat maken die voelt alsof je door een nachtelijke stad dwaalt met zoomende neons en tikkende hoge hakken op het asfalt: intens, melancholisch en vol energie. Het gaat over verdwalen en jezelf terugvinden, en de muziek moest dat ritme van de nacht ademen. Missie geslaagd!
De eerste single OneOneOne was in mei al uitgebracht en ik had er dus niet direct een warm gevoel bij, maar wanneer ik hem nu hoor past het gewoon precies in het geheel en schiet de waardering met sprongen omhoog. De nieuwe single is III Omen en daar zitten Stakbabber en ik volkomen op één lijn. In mijn oren zal het door de Indie-stations opgepakt worden en ik sluit een hoge notering in de playlist niet uit, maar ook in dancings zal dit een vloervuller kunnen worden.
Is er geen tegenvaller? Jazeker, ik besef dat vrijwel alles tegenwoordig weer op vinyl gedrukt wordt maar daarmee komt de beperking van de lengte weer in beeld. Net geen 28 minuten is in mijn boekje aan de magere kant. Natuurlijk, je wilt de best mogelijke geluidskwaliteit maar in vergelijking met de elpees uit de vorige eeuw waar meestal 18 minuten per kant op geperst werden mag het wat mij betreft best wel een onsje meer. Gelukkig kunnen ze dat tijdens optredens meer dan goed maken. Stakbabber zal de komende maanden een reeks clubshows in Nederland en België geven waaronder op 4 oktober in Trapop! in Utrecht.