Net zoals ongetwijfeld vele andere bloggers toog ik als beginnend muziekliefhebber iedere vrijdagmiddag naar de lokale platenzaak voor het befaamde Top 40-krantje (mijn ogen worden spontaan nat als ik eraan terugdenk). Daarbij was het stuivertje wisselen tussen twee vaste adressen: platenzaak Van Leest, waar ik een straf uurtje maxisingles luisterde en Capi Lux, een fotospeciaalzaak die excelleerde in bakken vol met afgeprijsde singletjes. Nummers die de week tevoren uit de hitlijst waren gedonderd of die de tipparade niet hadden weten te ontstijgen, gingen weg voor 3,95 in plaats van de volle mep (6,50). Mijn zakgeld bedroeg in die tijd 5 gulden per week, de keuze was dus snel gemaakt. Zo belandde de bescheiden hit Borrowed Love van de S.O.S. Band in mijn collectie.
Vanaf hun derde album bleek de S.O.S. Band een vruchtbare oefengrond voor producers Jimmy Jam en Terry Lewis. Respectievelijk toetsenist en bassist bij The Time, een van de vele vehikels waarmee Prince in zijn begindagen school maakte. Het is geen publiek geheim dat de leden van dergelijke front stores weinig in de melk te brokkelen hadden. Binnen de gelederen van The Time nam de ontevredenheid daarover al ras toe; na twee albums kozen Jam en Lewis ervoor om zelf hun operatie van de grond te tillen. Enkele jaren voor ze een gigaklapper zouden maken met Janet Jackson’s Control, oefenden ze alvast op de elektrofunk van de S.O.S. Band. Een afkorting voor Sounds Of Success, dat vanaf het toepasselijk getitelde On The Rise (1983) binnen handbereik kwam.
Voor een niet onaanzienlijk deel was dat te danken aan het krachtige stemgeluid van Mary Davis, zangeres van het eerste uur. Alleen al haar smartelijke uithaal op de albumversie van de hit Just Be Good To Me veroorzaakt bij mij nog altijd onverholen kippenvel. Hier te lande zou het nummer in 1990 bekendheid vergaren in de versie van Fat Boy Slim’s Beat’s International. Gastvocaliste Lindy Layton moest echter opboksen tegen de baslijn van Guns Of Brixton van de Clash en het mondharmonicamotief uit Morricone’s Once Upon A Time In The West: ga er maar aan staan. Bij de S.O.S. Band stonden de instrumentalisten in dienst van de zangeres, al cijferde Davis zichzelf in de tekst van het nummer weg; zolang die schuinsmarcheerder van een vriend haar maar goed behandelde.
Er zouden nog twee albums met Jam & Lewis volgen, waarvan Sands Of Time (met de hits The Finest en Borrowed Love) de laatste echt succesvolle zou blijken. Aanvankelijk pionierde de S.O.S. Band in het gebruik van de Roland TR-808. Een drumcomputer die in de tweede helft van de jaren 80 uitgroeide tot een vaste waarde op menige R&B-hit. De formule raakte echter sleets, Jam & Lewis verlegden hun aandacht naar Janet Jackson, Cherelle en Alexander O’Neal en Mary Davis verkoos het solopad. De S.O.S. Band probeerde het met andere zangeressen en producers, maar hun tijd leek voorbij. Evengoed staan ze vanavond – hartje zomer – in een uitverkocht Paradiso. Helaas zonder Mary. In 2021 kreeg ze een beroerte, sindsdien treedt ze enkel nog op tijdens speciale gelegenheden.
De grootste muzieksterren van het moment zijn vrouw. Billie Eilish, Maan, Charlie XCX, S10 en Dua Lipa. Taylor Swift, Froukje en Beyonce. Chappell Roan. En vele, vele anderen. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de zegetocht van Olivia Rodrigo op de laatste Pinkpop. De argeloze luisteraar denkt: de emancipatie in de muziekindustrie is geslaagd.
De Snob 2000 van afgelopen jaar laat een ander beeld zien. Bettie Serveert staat dan nog op 3 maar de eerste vrouwelijke soloartiest zagen we pas op 29. De Top 2000 maakt het nog bonter. En als we heel eerlijk zijn, schrijven wij van Ondergewaardeerde Liedjes vaker over muziek van mannen dan van vrouwen. Deze zomer zetten we dat recht. De hele maand augustus luisteren wij naar en schrijven wij over de allermooiste muziek van zangeressen of acts met een vrouwelijke blikvanger.
Luister alle liedjes terug: