Zes jaar geleden schreef ik mijn eerste blog op dit onvolprezen medium, over Davidian van Machine Head en dit is mijn 100e blog! Vandaar dat ik dacht: waarom pakken we de nummer 100 uit de Snob 2000 van 2023 er niet eens bij voor inspiratie. Laat daar nou net een geweldig nummer staan dat 1) nog niet eerder is beschreven is, 2) is gedaald en 3) ook van een klassieke metalband is (niet onbelangrijk).
Toen Paul Di’Anno in september 1981 Iron Maiden uitgezet werd vanwege drank- en drugsmisbruik, werd er diezelfde maand nog een vervanger gevonden in de persoon van Bruce Dickinson (de vierde zanger zelfs al). Meestal is het vervangen van de zanger niet zo’n succes in mijn oren. Denk aan Life Of Agony met Whitfield Crane van Ugli Kid Joe als frontman, of Sublime met Rome, of Linkin Park recentelijk. Maar in dit geval is Dickinson groter geworden dan Di’Anno was. Na de komst van Dickinson en een paar concerten, begon gelijk het schrijven voor het derde Maiden album: The Number Of The Beast.
Niet alleen is het misschien wel het beste Iron Maiden album, maar ook is het een echt klassiek metal album. Bij Rolling Stone staat het nummer 4 in het alltime lijstje en bij Loudwire op nummer 3. Op het album staan naast het gelijknamige The Number Of The Beast nog twee andere klassiekers: Run To The Hills en Hallowed Be Thy Name. Dit leverde de band meer dan genoeg aandacht op vanwege de knettergoede kwaliteit, maar ook van mensen uit conservatief christelijke hoek die het allemaal niet zo konden waarderen. Uiteraard moest de plaat verboden worden, wegens controversieel artwork en satanische teksten.
The Number Of The Beast begint immers met ene Barry Claiton (niet Vincent Price, die weigerde) die twee teksten uit respectievelijk hoofdstuk 12 en 13 van de Openbaring van Johannes voordraagt:
Woe to you, o’er Earth and Sea
For the Devil sends the beast with wrath
Because he knows the time is short
Let him who hath understanding reckon the number of the beast
For it is a human number
Its number is six hundred and sixty-six
Bassist Steve Harris had in die periode de film The Omen II gekeken en vond deze kennelijk zo eng dat hij er nachtmerries aan overhield. Klinkt niet echt rock ‘n roll natuurlijk, maar persoonlijk snap ik het wel. Hij heeft toen de tekst geschreven over wat hij mogelijk in een droom gezien had. Harris vond het zelf belachelijk dat mensen dachten het over het aanbidden van Satan ging: “They completely got the wrong end of the stick. They obviously hadn’t read the lyrics. They just wanted to believe all that rubbish about us being Satanists.”
En hier ben ik zelf even de rabbit hole van wikipedia ingedoken om uit te zoeken waar het nummer 666 vandaan komt en waar het op zou kunnen duiden. Ik kan het iedereen aanraden, omdat het best interessant is en je duikt in gematria, numerologie, vroege geschiedenis en nog veel meer. Maar terug naar de muziek, want uiteindelijk is het ondergewaardeliedjes.nl en geen geschiedenis blog.
Na het spoken word intro trapt het nummer echt af met een gitaar- en zangintro waarna je eigenlijk al verkocht bent. Na 1 minuut 16 wordt het intro door de uithaal van Dickinson en een drumbreak bruut onderbroken. Vooral het instrumentale middenstuk met meerdere gitaarsolo’s en breaks is geweldig. Ondertussen kun je het hele nummer door ook de basloopjes van Harris goed terughoren. Hiermee is een onmiskenbaar jaren 80 metal nummer ontstaan dat eveneens tijdloos goed is.
Dus volgend jaar mag deze wat mijn betreft de top 100 weer betreden. Of ik ooit tot de symbolische six six six blogs ga komen, durf ik wel te betwijfelen, maar laten we eerst maar eens gaan starten met nummer 101 en dan zien we wel waarop we gaan uitkomen.
