Tot drie keer toe wees Edith Piaf hem af. Toch zette hij door en zag de grande dame van het Franse chanson in 1960 een glorieuze comeback maken met het door hem geschreven mooiste levenslied aller tijden: Non, je ne regrette rien. Hoewel Charles Dumont zelf ook succesvol was als chansonnier, stond hij natuurlijk altijd in de schaduw van het kleine musje. Laten we zijn overlijden op 18 november aangrijpen om ook hem eens glorieus op het schild te hijsen.
Dumont leek voorbestemd voor een carrière als trompettist, maar een operatie aan zijn amandelen gooide roet in het eten. Hij groeide uit tot een verdienstelijk componist, maar zijn reputatie kreeg pas in 1960 een boost door de goedkeuring van Piaf. Het verhaal gaat dat de zangeres dusdanig geraakt was door zijn vertolking van Non, je ne regrette rien dat ze hem het nummer vijf maal achtereen liet spelen. Het was dan ook een schot in de roos: het kleine, onooglijke vrouwtje dat zich uit armoede had opgewerkt tot de grootste ster die Frankrijk ooit heeft gekend, daarbij mannen en drank verslindend alsof het niets was, ja, die vrouw had echt nergens spijt van. Of zoals ze het zelf zei tijdens de ontmoeting met Dumont: dit nummer is voor mij geschreven.
Dumont werkte nauw samen met Michel Vaucaire, die zijn teksten schreef. Toch is Dumont het gezicht van de samenwerking met Piaf, die uiteindelijk een dertigtal nummers zou duren, tot haar dood in 1963. Hij zong sommige nummers zelfs samen met haar, zoals het minstens zo mooie Les Amants. Laten we die er dan uitpikken, omdat je die andere in december weer gaat horen in de Top 2000. Al was het maar vanwege de tranentrekkende openingszin: als de geliefden dit lied zouden horen, zouden ze zeker huilen. Die gegarandeerde tranen waren de verdienste van Piaf én Dumont.
