Wat krijg je als een metalband zich terugtrekt bij een inheemse stam in het Amazone regenwoud om inspiratie op te doen voor hun nieuwe album? Wat als ze de muziek, die ze daar schrijven en spelen in samenwerking met een Braziliaanse latin/funk/soul/reggae zanger en percussionist (Carlinhos Brown) tot hun volgende album maakten? Dan krijg je het album Roots van Sepultura.
Het waren de hoogtijdagen van de Braziliaanse metalband toen ze in 1996 dit project aangingen. En het resultaat werd een groot succes. Sepultura was al niet vies van aandacht vragen voor de onderdrukking van de inheemse bevolking en de ontbossing van de Amazone, maar hier wilden ze volledig teruggaan naar hun Braziliaanse wortels.
Het best hoor je dit terug in het nummer Ratamahatta, waar Carlinhos Brown deels de zang voor zijn rekening neemt. De percussie is nadrukkelijk aanwezig, verzorgd overigens door Korn-drummer David Silveria, met daarnaast de inheemse bezwerende zang op de achtergrond.
De tekst bestaat uit niet meer dan een aantal losse kreten in het Portugees die verwijzen naar het leven in de favelas, de Braziliaanse sloppenwijken. Wat Ratamahatta echt betekent, heb ik eerlijk gezegd niet met zekerheid kunnen achterhalen. Het is niet een bestaand woord. Volgens sommigen is het echter een strijdkreet voor de inheemse bevolking tegen de onderdrukking. Het geeft het nummer in ieder geval een flinke energieke lading.
Na het uitkomen van Roots ontstond er onenigheid in de band. De overige bandleden wilden namelijk van hun manager af. Maar die manager was tevens de vrouw van frontman Max Cavalera, die zich daardoor verraden voelde en de band verliet. Hij startte zijn eigen band, Soulfly.
Sepultura ging wel door. Met een nieuwe frontman en een andere stijl. Eigenlijk als nieuwe band en ik verloor ze eerlijk gezegd uit het oog. Maar recent las ik dus dat ze een grote tournee houden wegens hun veertigjarig bestaan, maar ook vanwege hun afscheid in 2025. Op het moment dat deze blog gepubliceerd wordt, spelen ze in Den Bosch op hun eigen festival, Sepulfest.
Voor mij reden om eens te zoeken naar blogs op onze site over deze geweldige band en tot mijn verbazing bleek er bar weinig over Sepultura geblogd te zijn. Slechts één battle-bijdrage over recenter werk door Marco, maar niks dus over hun hoogtijdagen. En dat vind ik toch wel een beetje een schande.
