Nick Lowe is zeker een van de meest markante persoonlijkheden uit de pop/rock geschiedenis. Makkelijk gezegd zoiets, maar in zijn geval helemaal terecht. Lowe begon zijn carrière als zanger/bassist bij Brinsley Swartz, een pubrock formatie uit Beaconsfield. Hier leerde hij producer Dave Edmunds kennen met wie hij later nog veel zou samenwerken (Rockpile).
Eind jaren 70 ging het ineens snel met Nick Lowe. Hij werd vooral bekend als de huisproducer van het roemruchte Stiff-label. Zijn bekendste producties zijn de eerste vijf Elvis Costello albums die ook in Nederland veel indruk maakten (de eerste twee werden door de Nederlandse popcritici gekozen tot album van het jaar (OOR: 1977 en 1978).
In die tijd verscheen ook zijn eerste soloalbum The Jesus Of Cool. Een album als een toverbal. Het ene liedje nog mooier dan het andere, alle nummers helemaal op zichzelf staand en totaal verschillend van de song ervoor (of erna). Grootste hit: I Love The Sound Of Breaking Glass. Lowe is een echte alleskunner en de subtitel van het album Pure Pop For Now People is dan ook helemaal op z’n plaats.
Lowe maakte daarna nog een paar prachtige albums waarvan The Impossible Bird (1994) waarschijnlijk het bekendst is. Ik raakte weer helemaal in de ban van deze creatieve charmeur (ooit nog een tijdje getrouwd met Carlene Carter, de stiefdochter van Johnny Cash) bij het verschijnen van Dig My Mood (1998). Op dit album staat vooral weemoedige jaren 60 pop, prachtig uitgevoerd en geproduceerd, met veel aandacht voor vakmanschap en detail. Lowe was voor de zoveelste keer begonnen aan een nieuw muzikaal hoofdstuk. Een fors hoofdstuk dit keer, want hij maakt nog steeds muziek in de stijl die hij eind jaren 90 inzette.
Kenmerk van die muziekstijl is de relatieve muzikale eenvoud en de smaakvolle, inventieve productie. Die muziek gaat gepaard met ijzersterke teksten waarbij zelfspot, melancholie en spitsvondig taalgebruik de boventoon voeren. Zo komen we uit bij het liedje van vandaag, een archetypisch voorbeeld van een song uit Het Nick Lowe Nu Tijdperk.
Lately I’ve Let Things Slide vertelt het verhaal van een man van middelbare leeftijd wiens leven even van de leg is (vrouw ervandoor?) en die wanhopig probeert aansluiting te vinden bij het sociale kroeg/ nachtgebeuren, maar daar duidelijk niet meer op is gebouwd.
With a growing sense of dread
And a hammer in my head
Fully clothed upon the bed
I wake up to the world that lately I’ve been living in
Ai!! Daar is geen woord Spaans bij. Beetje bij beetje komen de herinneringen aan de vorige nacht bovendrijven:
There’s a cut upon my brow
Must have banged myself somehow
But I can’t remember now
And the front door’s open wide
Lately I’ve let things slide
Haha, met een dikke grijns op mijn kop zit ik dit stukje te tikken. Zoveel heerlijke zelfspot voorkomt eigenlijk dat je het met de arme man te doen krijgt.
That untouched takeaway
I brought home the other day
Has quite a lot to saySmoking I once quit
Now I got one lit
I just fell back into itAlong with my pride
Lately I’ve let things slide
Het is vreselijk! Kan iemand hier een eind aan maken? Tegelijkertijd weet je zeker: het komt goed. Of de vrouw komt terug. Of er komt een andere die hem liefdevol over de bol aait.
Het latere oeuvre van Nick Lowe barst van dit soort heerlijke tekstuele pareltjes, onderkoeld voorgedragen, op muziek gezet in een traditionele, meer dan heerlijke toonsoort. Luister bijvoorbeeld maar eens naar I’m A Wreck of House For Sale.
Daarom: de hoogste tijd dat Lowe eens wordt geëerd met een eigen Ondergewaardeerde Playlist.
