Wat was het heerlijk om eerder dit jaar het integrale werk van Eels terug te luisteren. Zwaarmoedig maar o zo prachtig. Aanleiding was de Eels-podcast die we deze zomer hebben opgenomen in de radiostudio van KINK in Hilversum.
Nou ja, zelf was ik niet in die studio aanwezig. Ten tijde van de opnames genoot ik van een zonnige vakantie aan de Mediterranée, niet bepaald het umfeld dat je associeert met het Eels-universum. Om toch mee te kunnen werken aan de podcast sprak ik mijn bijdragen vooraf in via een dictafoon. Een bijzondere ervaring, want ’s avonds in mijn studeerkamer, met niemand in mijn nabijheid, kwam de muziek extra hard bij me binnen. In deze stille intimiteit mijn gedachten over de muziek van Eels uitspreken was een louterend moment. Het deed me nadenken over mijn eigen sterfelijkheid en die van mijn geliefden.
Die gevoelens (bekijk hier een zelf gemonteerde teaser met sfeerbeeld) hangen nauw samen met mijn muzikale voorkeuren, want mijn favoriete album van Eels is zonder twijfel Electro-Shock Blues uit 1998. Zwaarder en somberder kom je ze niet snel tegen. Vergeleken met dit album klinkt The Wall van Pink Floyd als een luchtig muurbloempje.
Going to your funeral and feeling I could scream
“Everything goes away.”
Driving down the highway through the perfect sunny dream
A perfect day for perfect pain
Voor Eels was dit letterlijk de moeilijke tweede, want het hele album gaat over dood, depressies, elektroshock-therapie en zelfmoord. Bandleider Mark Oliver Everett (kortweg E.) doet niet eens moeite om de plaat net zo toegankelijk te laten klinken als de succesvolle voorganger Beautiful Freak. Daar was ook geen reden toe, want E. moest afrekenen met de zelfmoord van zijn zus Elizabeth en het overlijden van zijn moeder aan kanker. Daarmee verloor hij zijn complete familie, want zijn vader stierf al in 1982 aan een hartaanval. De 19-jarige Mark was indertijd degene die het ontzielde lichaam vond.
Al deze ervaringen verklaren voor een groot deel de zwaarmoedige toon van Eels, en dan met name Electro-Shock Blues. Wat dat betreft is het slotnummer P.S. You Rock My World het enige lichtpuntje. Na alle somberheid bedenkt E. zich op de begrafenis van zijn zus (of is het juist die van zijn moeder?) dat het tijd is om weer te gaan leven. Een positieve boodschap na 48 minuten van loodzware rampspoed.
I was at a funeral the day I realized
I wanted to spend my life with you
Sitting down on the steps at the old post office
The flag was flying at half-mast
And I was thinkin’ ’bout how
Everyone is dying
And maybe it’s time to live
