Soms loop je op een festival ineens tegen onverwachte muziek aan. Zo was ik positief verrast over Mark Lotterman die zwetend als een otter zijn nieuwe plaat ten gehore bracht. Ik had wel eens van hem gehoord, maar (sorry Mark), dat was niet beklijfd. Nu wel, want Lotterman zet eigenzinnig en zwartgallig alledaagse taferelen op muziek. In het verleden deed hij dat vooral met gitaar en band in het Engels. De gitaar heeft hij (voor publiek) enkele jaren aan de wilgen gehangen, maar Lotterman is terug. In het Nederlands.
Ik zeg u: ga deze artiest bekijken wanneer hij bij u in de buurt optreedt. Enerzijds laat zijn cynisme een grote grijns op uw gezicht verschijnen. Anderzijds is Lotterman ook kwetsbaar en ongemakkelijk op het podium en die tegenstelling maakt het een plezier om naar hem te kijken en naar te luisteren. Het alledaagse leven over Daan, Mootje en Youssouf kabbelt voorbij in het nummer ‘Geen Zin’ en blijft aanstekelijk in je hoofd hangen. Dat geldt voor veel nummers op het album Stedentrip, maar zoals gezegd: ga vooral ook live kijken.
Waar voorheen de gitaar een hoofdrol speelde in de muziek van Lotterman, is dat nu elektronica met een typische jaren tachtig sound. Zo nu en dan pakt Lotterman zijn gitaar tijdens een optreden, maar de geprogrammeerde beat speelt nu een hoofdrol en maakt ook dat ‘Geen Zin’ als een oorwurm in je hoofd blijft zitten. Dat wordt nog eens versterkt door het Doors-achtige keyboard deuntje van Lotterman tussendoor en op het eind van het nummer.
