Een aantal weken geleden waren we bezig met de voorbereidingen en opname van de podcast over Josh Homme. Heb je die al geluisterd? Nee nog niet? Doe dat dan nog even hier. Het rijke oeuvre van Homme hebben we daar uitgebreid besproken. Niet alleen zijn Queens of the Stoneage periode, maar ook Kyuss, Them Crooked Vultures en meer. En uiteraard komen de bekendste en meest populaire nummers er niet in voor, maar vragen we daarin vooral aandacht voor het minder bekende, het ondergewaardeerde werk. Nummers als Paper Machete, If I Had A Tail, Gardenia. Enfin, luister die podcast!
Maar zoals het altijd gaat met democratisch stemmen voor lijstjes, zijn er altijd nummers die het niet halen. En uiteraard denkt de rechtgeaarde stemmer op nummers die het dan niet gehaald hebben tot de uitzending dat dat dan de échte ondergewaardeerde liedjes zijn. I Appear Missing is er zo eentje voor mij vanwege de heerlijk jankende gitaarsolo, maar zeker ook I Never Came.
I Never Came is een wat a-typisch nummer voor QOTSA. Het is op Lullabies To Paralyze het enige nummer dat je als rustig kan typeren. Het is trager en met veel minder distorted gitaar dan de rest van het album. Het nummer zweeft in de coupletten en is zangerig in het refrein met een falsetto-achtige stem van Homme. En na het refrein volgt een simpel gitaarloopje om het terug te brengen naar de coupletten. Het contrasteert hiermee heel goed met het nummer Little Sister dat eraan vooraf gaat. Niet alleen qua muziek, maar ook qua tekst. Waar Little Sister – een verwijzing naar hetzelfde genaamde Elvis nummer – heel uptempo is met scherpe distorted gitaren en gaat over jonge liefde (mijn interpretatie, ik hoop niet dat het ook zo’n stiekem stalkingsnummer is), gaat het in I Never Came over een heel andere boeg.
Het gaat over een naar einde van een relatie: een gifbeker die leeg moet. Over het niet meer bij de ander in bed slapen en over gemene en wrede uitingen. Maar was het wel een relatie?
Can’t call it leavin’, ’cause it’s just
I never came
Hoezo ga ik bij je weg? Dacht je dat dit een relatie was dan? Nee hoor. Hoe kan ik bij je vertrekken als ik nooit echt tot je gekomen ben? Wat een twist in de tekst. Het nummer bevat daarmee de grootste belediging die je maar kan bedenken in een relatie. Groter dan ‘thank you, next’. Veel mistroostiger dan ‘the thrill is gone’. En zeker wranger dan ‘Somebody That I Used To Know’. En dat mistroostige en wrange maken het nou net zo’n goed nummer.
