65 jaar geleden verscheen Kom Van Dat Dak Af van Peter Koelewijn. De start van de Nederlandstalige rock- en popmuziek. In al die jaren is veel prachtige Nederlandstalige muziek verschenen. De bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes kiezen deze zomer de in hun oren mooiste en meest ondergewaardeerde Nederlandstalige liedjes uit die 65 jaar.
Ik weet niet of dit iets is van mij of dat meer mensen dit hebben, maar ik ben normaliter meer een geluid-persoon dan een teksten-persoon. Dat heeft misschien ook te maken met het feit dat ik vooral veel naar Engelstalige muziek luister en dat is niet mijn eerste taal. Ik luister daardoor meestal eerst naar de “sound” en het gevoel van een liedje, en daarna verdiep ik me soms nog in de teksten.
Dat is anders met Nederlandstalige muziek. Daar valt de tekst vaak sneller op, simpelweg omdat ik beter Nederlands kan dan Engels. Mijn probleem is vaak dat, hoewel de teksten vertaald niet veel anders zijn dan in het Engels, ik in het Nederlands heel veel teksten bijzonder kazig (ja, cheesy) vind. Ik kan er niets aan doen.
Maar daardoor vallen teksten met een betekenis extra goed op. Een artiest waarbij dat eigenlijk al vanaf mijn eerste ontdekking van haar werk dat opvalt is Aafke Romeijn. Aafke is multi-talent: Ze kan schrijven (niet alleen songteksten, maar ook boeken. Ga die lezen!), zingen, muziek maken. En ze schuwt “moeilijke” onderwerpen niet. Of dat nu gaat om politieke onderwerpen, fysiek of mentaal misbruik, mentale gezondheid, het komt allemaal langs.
Ik heb al eens eerder geschreven over mijn struggles met mentale gezondheid op dit blog, maar voor de mensen die dat niet meegekregen hebben: Ik heb last van depressieve periodes. Dat is niet makkelijk. Ik merk dat ik daarin heel erg me kan troosten in het feit dat ik niet de enige ben. Herkenbaarheid van ervaringen van anderen kunnen soms heel goed werken om de eenzaamheid van een depressie iets te verlichten.
Dus toen ik voor het eerst Zelf hoorde, dat hierover gaat, hoorde ik een liedje waarin ik me enorm herkende.
En ik wil er voor je zijn
Maar er is iets waar ik achter blijf haken
Dit ben ik
100 knopen in mijn hoofd
En ik wil er voor je zijn
Maar er is iets waardoor ik struikel
Dat ben ik zelf
Dit gevoel is zo lastig: Je wil graag er zijn voor je omgeving, maar je zit volledig in de knoop met jezelf.
En alles staat of alles valt met jouw geduld dat ik niet heb
Er is er maar één hier met een schuld die nooit meer in te lossen valt
Dat ben ik zelf
Dit schuldgevoel… het is lastig en bijna onmogelijk om mee om te gaan. Gelukkig is er hulp. Daar maak ik tot op de dag van vandaag gretig gebruik van, want anders zou het helemaal lastig zijn.
Dit ben ik
Ik weet overal de weg
Behalve in mijn hoofd
Daar praat iemand door me heen
Dat ben ik zelf
Dit is zo frustrerend. Ik ben misschien niet de slimste, maar ook zeker niet de domste. Ik kan ook heel goed anderen advies geven over wat ze moeten doen, of ze in ieder geval door hun problemen helpen navigeren. Maar als het om mijzelf gaat dan heb ik ineens geen idee meer. Dan weet ik niet wat ik moet doen, kan ik mezelf niet motiveren, of lukt het gewoon niet.
Ik prijs mij gelukkig met een gezin dat geduld heeft, geduld dat ik zelf niet heb. En ik prijs mij gelukkig met artiesten als Aafke Romeijn die openlijk vertellen en zingen over dit soort onderwerpen. Het inspireert mij ook om open te zijn over mijn eigen struggles. En Zelf… dat is een soort persoonlijk anthem geworden voor me.
Heb jij ook last van je mentale gezondheid. De eerste stap is het moeilijkste, maar heel waardevol. Neem contact op met je huisarts. Heb je suicidale gedachten, dan kan je ook (indien gewenst anoniem) chatten via https://www.113.nl of bellen met 0800-0113
