65 jaar geleden verscheen Kom van dat dak af van Peter Koelewijn. De start van de Nederlandstalige rock- en popmuziek. In al die jaren is veel prachtige Nederlandstalige muziek verschenen. De bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes kiezen deze zomer de in hun oren mooiste en meest ondergewaardeerde Nederlandstalige liedjes uit die 65 jaar.
We spreken 1982. Voor hotel Princess Beach heeft een gezelschap van Curaçaose muzikanten zich verzameld om een heuse videoclip op te nemen. Het koper van de blazers schittert in het zonlicht. Een dame op leeftijd – vermoedelijk liep ze nietsvermoedend het hotel uit, op het moment dat de camera begon te draaien – weet nog net op tijd weg te komen voor het feest losbarst. Nou ja, feest? In mijn hoofd is het een ware party kneiter, maar de heren musici staan er wat stijfjes bij. Best opvallend, voor een nummer waarin maar liefst twaalf keer wordt opgeroepen om ‘een potje te dansen’. Zoals curator Vic van de Reijt opmerkt in de liner notes bij de verzamelbox Surivlaams: Elke keer als je denkt: nou is ie toch echt afgelopen, begint het koor weer van Tierelie-reliereláááá.
Het hitje Zullen We Maar Weer van Doble-R is een merkwaardige verschijning binnen de collectie Vic van de Reijt Presenteert Surivlaams! (60 Nederlandstalige Tophits Uit België En Suriname). Verzamelaar Van de Reijt had sinds 2000 school gemaakt met De Top 100 Van Nederlandstalige Singles, Les Meilleurs 69 (Van Brel Tot Bruel En Van Piaf Tot Poppys) en Van Du Tot Da Da Da (De 60 Mooiste Duitse Liedjes) en was in 2008 aanbeland bij onze zuiderburen. Het is welhaast ondenkbaar, maar kennelijk had hij niet genoeg interessante Vlamingen weten vinden voor zijn nieuwe project. Met als leitmotiv een nogal dun verhaal plakte hij er een contingent Surinamers tegenaan (Trafassi, Ross & Iba, vier keer Max Woiski Jr.!) en nóg kwam hij niet aan de zestig nummers voor zijn 3cd-box.
Zo belandde Doble-R uit Curaçao tussen dit wonderlijke gezelschap. De Nederlandse Antillen als stopverf gebruiken, je moet maar durven. Foei, Vic: we hebben het hier wel over Rignald Silvestre Recordino. Ridder in de Orde van Oranje Nassau en verantwoordelijk voor maar liefst 700 composities, waarvan een belangrijk deel in het Papiaments. Na een muzikaal eerbetoon in het Concertgebouw met medewerking van het Metropool Orkest in 2010 – dat doen ze echt niet zomaar voor iedereen, hèh – maakte de VPRO een documentaire over deze grootheid, die ook op de andere Caribische eilanden bekendheid geniet. Een paar jaar eerder kwam ome Vic in het cd-boekie niet veel verder dan de mededeling dat de Antillen omwille van de feestelijkheid ook mee mochten doen.
Desondanks plaatst hij één rake observatie: De Vlaamse en Surinaamse liedjes hebben veel gemeen: […] De lichtheid wordt ernstig genomen en de zwaarte wordt licht gebracht. Hoewel ik dat Surivlaamse wereldrijk van Van de Reijt niet voor me zie, kan ik niet ophouden met grijnzen om de lichtheid van Zullen We Maar Weer. Omhoog die beentjes/ Pas op mijn teentjes mag dan geen hoogstaand proza zijn, het swingt als een tierelie-reliereláááá! Daarom een pleidooi: deze vrolijk makende tropische klanken verdienen een plek onder de 65 meest ondergewaardeerde Nederlandstalige liedjes uit de afgelopen 65 jaar. Onze zuiderburen hebben het al begrepen; zij programmeerden Doble-R op de Antilliaanse feesten in 2017 in Hoogstraten. Nou wij nog.
