Weet je nog? De jaren 2020-2022 met de lockdowns, avondklokken en de welles-nietes discussies tussen COVID/ vaccinatie ontkenners en mensen die goed wilden doen? Het is inmiddels nog maar een maand of vijftien geleden dat we nog in lockdown zaten, maar het lijkt alweer heel lang geleden. In die periode van lockdowns schreef Frank Carter dit nummer, om precies te zijn in 2021.
Waar het over gaat kan hij zelf het beste zeggen:
It’s a song about the collective mental health right now and how it’s easier to start watching the world around you start crumbling before you ever take a hard look at your own stability and fragility. We live in a society where we’re designed not to do that. We’re not supposed to question how we feel. We’re just supposed to continue moving.
En vanuit iemand die zelf worstelt met angsten (Frank Carter bedoel ik dan), kan ik me voorstellen dat die periode niet echt lekker was. Want hee, voor wie was die periode wel gezegend? Niet voor mij in ieder geval. Maar het ging hem ook om de tweedeling en waarom men niet gezamenlijk, schouder aan schouder stond, maar tegenover elkaar.
En als je je dan tijdens een mondiale crisis boos maakt, wie haal je er dan bij? Joe Talbot van de briljante band IDLES natuurlijk. Talbot komt bij de brug echt het nummer in, maar op exact een minuut in het nummer na het eerste refrein is er een korte break, waar je hem voor het eerst hoort. Je hoort louter hhhhhrrraaaaaa!! Of zoiets, het kan een letter of leesteken schelen, maar alleen al die ‘hhhhhrraaaaaaa brul’ is de reden dat dit nummer bewierookt moet worden. Zelden zo’n heerlijke brul in een break gehoord.
De punk(rock) die Carter met z’n ratelslangen maakt is zeker anders dan de punk uit de jaren 70 en 80 en ook niet echt vergelijkbaar met de punkrock van bands als Millencolin, Bad Religion of Pennywise. Het is zeker gepolijster (qua productie) en dat maakt het toegankelijk en goed in het gehoor liggend (bijvoorbeeld de nummers Crowbar, Lullaby, maar ook Kitty Sucker), maar wel met een oprechte boodschap. Stuk voor stuk echt heel lekkere nummers, maar ze missen wel wat boosheid die je zou verwachten bij een punkrock band. De laatste jaren vind ik zelf IDLES qua boodschap, maar vooral ook experimentele sound en rauwheid een van de beste rock ‘n roll revelaties van de laatste jaren (note to self: blog schrijven over IDLES…). Die sound is in dit nummer duidelijk overgenomen en vermengd met een oprechte vraag en oproep aan mensen om meer te praten over problemen als je die ervaart. En dat levert ons dan weer een geweldig nummer op.
