Bij maandagen denk je niet zo gauw aan een concertavondje. Toch is het de avond van de eerste dag van de werkweek dat ik in Rotown sta. Op 12 september 2022 is het exact twee jaar geleden dat de band ook al geprogrammeerd stond. Één of ander virus zorgde voor uitstel. En een herkansing, waarin ik met gelijkgestemde Eric toch maar een kaart scoor. Ook bedenk ik me dat de albums The Agent Intellect en Relatives In Descent al een tijdje niet in de CD-speler zijn geweest. En dat er na afloop van het optreden nog wel wat ontbrekende albums te scoren zijn bij de band hun verkoopstand. Oh, en een shirt. In een uiteindelijk uitverkocht Rotown weet support act Dead Finks prima te vermaken. Roestige gitaren en dreunende bassen, volgens de omschrijving. En die klopt. Met als bonus dat het redelijk makkelijk in het gehoor ligt.
Maar we kwamen natuurlijk voor Protomartyr. Als je van de donkere en sombere muziek uit de jaren ’80 houdt, dan zit je hier goed. Joy Division en The Fall zijn heerlijk hoorbare invloeden. Zanger Joe Casey is een bijzondere verschijning en ziet er uit als een verdwaalde leraar. In de zakken van zijn colbertjasje stopt hij een paar flesjes bier en dan staat er ook nog een tumbler met wat sterkers binnen handbereik. Hij gromt en snauwt zijn teksten richting de zaal, tussendoor lijkt het af en toe nog op zingen. De lage, voortrollende baslijnen van Scott Davidson doen het goed op de maagstreek. Een prima combo met de metronoomritmes van drummer Alex Leonard. Post-punk in optima forma. En Greg Ahee tovert kille, maar glasheldere klanken uit zijn gitaar. De muziek van Protomartyr klinkt op het podium een paar fracties intenser dan op plaat. Daarnaast doet de band niet aan stardom en de bijbehorende cliché’s, dus de kans dat ze over vijf jaar nog steeds zichzelf zijn is erg groot. En de fans waarderen dat.
Ook al heeft Casey een enigszins eigenaardige manier van voordragen, hij is wel degelijk een benaderbaar persoon. Dat laat hij ook goed zien als hij letterlijk de enige echte Kelly Deal aankondigt. Inderdaad, de zus van. Al een paar jaar toert ze mee als bandlid op toetsen en gitaar. Ik moest het even opzoeken en las meteen ook dat ze al ruim tien jaar van de alcohol en geestverruimende middelen af is. Maar dat terzijde. Is het allemaal droefenis en somberheid bij Protomartyr? Nou nee. Goed luisteren en je hoort echt wel dat het lang niet zo erg lijkt als dat het klinkt. Als je niet bekend bent met het genre Post-punk, of het maar eng vindt, dan ben je waarschijnlijk nooit verder gekomen dan de eerste albums van Interpol en Editors. En ga je Protomartyr ook nooit op de juiste waarde schatten. Misschien is Post-punk een iets te makkelijk hokje. Dat was in hun beginperiode veel te horen maar op hun briljante derde schijf The Agent Intellect (uit 2015) hoor je ook Garage-punk en Post-rock.
En Casey’s teksten? Die handelen over de donkere kant van de dingen in het leven. Maar wel vanuit het betrekkelijke bekeken. Vaak relativerend. En de humor er ook van kunnen inzien. Daar gaat Pontiac 87 over. Kunnen jullie er voor zorgen dat deze zalige track dit jaar hoger eindigt in de Snob 2000? Alvast bedankt.
There’s no use being sad about it
What’s the point of crying about it
Foto: Levi Mancha
