Festivals. Door de jaren heen heb ik er best wel een aantal bezocht. Zowel de wat kleinere, zoals Best Kept Secret als de megagrote zoals Parkpop in de jaren ’80 (toen nog wel eens vijfhonderdduizend man op één dag) en Rock Werchter. Van podium naar podium, doorlopend het gevoel hebben dat je wat mist want wat staat er op het andere podium? Te nieuwsgierig om muziek te missen dus nauwelijks tijd nemen om te eten, na tienen de pijn in voetzolen en gewrichten. Om daar vervolgens weer weken op te kunnen teren. Muziek maakt wat dat betreft zoveel los. Zoon van dertien zei begin van het jaar dat hij wel eens naar Pinkpop zou willen. Eerst de aarzeling: is hij niet een beetje jong voor zo’n dag afzien? Daarna de trots: dat hij dat met mij wil doen. En dan de haast: de kans dat hij die vraag weer zal stellen als hij zestien is, en ik tegen die tijd een actieve 50 plusser, is klein. En hoe leuk is dat, samen naar een festival.
Eerst een kort blokje gemopper over de stand van de muziek. Als Pearl Jam en Metallica de headliners zijn, dan is er wel reden voor zorg voor de toekomst van de rock. Dat is geen recente tendens: dat de afgelopen jaren Green Day, Springsteen, McCartney en nog eens Pearl Jam headliners waren, bewijst mijn gelijk. Zoveel bandjes zijn er niet die een festivalterrein vol met publiek twee uur lang kunnen boeien. En zeker niet de bandjes die de afgelopen vijftien jaar zijn opgekomen. Zo loop je door Megaland Landgraaf en denkt: goh Crowded House, die zag ik nog in 1996 bij hun afscheidsconcert in Sydney. Pearl Jam, 1993 in Ahoy. Het zegt ook wel iets over mijn leeftijd, nietwaar.
Een festivalterrein loop je toch ook op om wat te ontdekken. Enthousiast te worden van een bandje dat je een half uur daarvoor nog niet kende. Ook deze editie van Pinkpop is dat gelukt, op stage 4, weggedrukt achter de garderobe (bij wijze van spreken). Het was een uur of zes, op het hoofdpodium stond Kaleo en dat was niet onaardig, maar saai. Het eten zat er in. Op naar stage 4. Daar stond een soort van Bloc Party ten tijde van Silent Alarm te spelen, maar dan ‘on steroids’, met iets mindere goede liedjes maar met veel energie. Meer energie in ieder geval dan Bloc Party op BKS 2016 ten toon spreidde (Bloc Party heeft overigens een paar maanden geleden een erg leuke nieuwe plaat uit, maar dat terzijde).
KennyHoopla, want daar heb ik het over. Voor het podium stond vijftig man finaal uit hun dak te gaan. Zanger Kenny stelde zich heerlijk aan, zoals een nog niet doorgebroken zanger zich hoort aan te stellen. Kruipend over het podium, aankondigen dat hij waarschijnlijk zo van zijn stokje zal gaan waarna een ‘backflip’ volgt. Gekkigheid. Hard, energiek, dansbaar, enthousiast en vooral hartstikke leuk. KennyHoopla was voor mij de zeer gewenste verrassing op Pinkpop 2022.
