In de tijd toen er nog singles verkocht werden (waar ik geluidsdragers mee bedoel en geen slavenhandel in mensjes zonder partner), stuitte ik met regelmaat op het fenomeen dat de B-kant beter was dan de A-kant. Soms zelfs veel beter. Enthousiastelingen bedachten hier later de term ‘dubbele A-kant’ voor, een wiskundige onmogelijkheid waar nog bovenop komt dat de verantwoordelijke artiesten dit waarschijnlijk echt niet zo voor ogen hadden. Een paar parels op dit gebied zijn I Saw Her Standing There (de B-kant van I Want to Hold Your Hand) van The Beatles, The Masterplan (Wonderwall) van Oasis en Hard To Handle (Amen) van Otis die dood is. Een van de meest grote inschattingsfoutjes op dit gebied komt echter op het conto van Aerosmith. Hun tweede album, Get Your Wings (1974), bracht drie singles op: Same Old Song And Dance, Train Kept Rollin’ en S.O.S. (Too Bad). Op die laatste ging het mis. S.O.S. Is ‘wel oké’, maar niet bijzonder. Voor het bijzondere gedeelte moet je het schijfje omdraaien. Daarop is Lord Of The Thighs te vinden.
De titel is vanzelfsprekend een spitsvondige verwijzing naar Lord Of The Flies, het boek van William Golding, wat eigenlijk meteen wel een bindende leestip is. Volgens zanger Steven Tyler, de vader van Liv, waren er heel wat critici te vinden die het helemaal niets vonden. Van leden van een rockband wordt nu eenmaal verondersteld dat ze niet het bevattingsvermogen hebben om literaire verwijzingen te maken. Dat klopt ook wel een beetje in dit geval. Op de titel na is er geen enkele link met de beschreven ‘heer der vliegen’. Zoals het een goede rockband betaamt gaat het gewoon over seks.
Vooral in de vroege periode van Aerosmith, ver voor abominaties als Jaded, Crazy en I Don’t Want To Miss A Thing stond Lord Of The Thighs op de setlist bij concerten. Het was een zekerheidje. Waarom en hoe het gebeurt is dat het niet meer zo is zal hoogstwaarschijnlijk wel een raadsel blijven. Gelukkig hebben andere artiesten het spreekwoordelijke stokje overgenomen van Aerosmith. De goedlachse zusjes van The Breeders bijvoorbeeld. Het onderwerp seks sprak de dames blijkbaar aan, zo bleek al eerder uit hun vertolking van Happiness Is A Warm Gun van The Beatles. Een nummer dat er ook niet bepaald doekjes om windt (had ik al ‘keiharde porno’ geroepen?). Bij The Breeders-versie wordt de zang een keertje niet gedaan door Kim Deal (de coolste vrouw op aarde), maar door bassgitariste Josephine Wiggs. Iemand die eigenlijk helemaal niet kan zingen, hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Kim Deal daar ook niet bepaald een ster in is. De donkere baslijn en de zware, hese stem van Wiggs zorgen er wel voor dat Lord Of The Thighs misschien wel beter uit de verf komt dan de vertolking van Aerosmith. In de variant van The Breeders heeft het nummer een duistere ondertoon, die het wat meer scherpte geeft. De argeloze luisteraar in de zaal weet: Wiggs méént het. Kortom; Steven Tyler schreef onbedoeld een Breeders-song. Gelukkig is het allemaal uiteindelijk nog goedgekomen. Lord of the Thighs verscheen – o ironie – op de B-kant van Cannonball (1993).
Er is ook nog een versie van Danzig in de omloop. Die staat op het album Skeletons (2015). Maar die hoeven jullie niet te luisteren. Dat heb ik al voor jullie gedaan.
Bedankt voor die laatste tip! Haha!