Ik paste deze herfstvakantie op de kat van de buren. Met de buren bedoel ik de buren van het ouderlijk huis. Ik ben er al jaren weg, maar ben lang, te lang, thuis blijven wonen. Tot de verhuizing van mijn ouders, eerder dit jaar, kwam de kat van de buren regelmatig bij ze over de vloer.
De buurman heeft het niet op z’n nieuwe buren. Vreemde mensen, sprak hij misprijzend toen ik vlak voor hun vakantie langskwam voor instructies. Alsof ik er iets aan kan doen dat m’n ouders wilden verhuizen. Ik begrijp ‘m wel. De nieuwe bewoners hebben een hond. Een hond op wíeltjes, want hij is gehandicapt. Bij het horen van dat feitje kon ik een glimlach moeilijk onderdrukken. Ik zag voor me hoe de kat van de buren, rank, snel en superslim, deze hond het leven zuur zou maken: nananananaaa.
Ik dacht aan Dog On Wheels, de eerste EP van Belle & Sebastian. Die Schotse groep was één van m’n eerste muzikale liefdes. De liefde begon met het album The Boy With The Arab Strap, de gelukzalige blik van de jongen op de hoes moest door de voorbindpenis komen, zo dacht ik. Wat Belle & Sebastian zo’n fijne band maakte waren de slimme teksten, met dubbele bodems die je soms nooit zou doorgronden. Dit was een band met nerds en zelfverklaarde watjes, en ze schaamden zich daar niet eens voor.
Ik pakte de EP erbij. Dat speelgoedhondje op de hoes was me nooit opgevallen, mijn aandacht ging uit naar het meisje op de foto. Zanger Stuart Murdoch en ik deelden een voorliefde voor hetzelfde type meisje: tikkeltje wereldvreemd, booky, nerdy, lief. Het was eind jaren negentig, m’n latere tienerjaren. De tijd van eerste verliefdheid, vriendinnetjes en gebroken harten. Ik deelde lief en leed met onze eigen kat; in ruil voor een plakje kaas hoefde ze alleen maar begripvol te knikken. Katten zijn opportunisten. In Dog On Wheels vertrouwt de hoofdpersoon z’n geheimen toe aan z’n speelgoedhond, om aan het einde keihard met het beest af te rekenen.
To my dog on wheels I’ll tell my secrets and more
Then one day in spring I’ll take him down to the road
Anything goes
Onze eigen kat vertelt niks meer door; zij is al jaren terug overleden, van ouderdom.
Ik fiets nog regelmatig langs m’n ouderlijk huis. Ik hoop dan een man te zien lopen met een hond op wieltjes. Dat is nog niet gebeurd.
