Exact 45 jaar geleden werd in Parijs Jim Morrison dood in zijn badkuip gevonden. Er werd geconcludeerd – zonder autopsie – dat hartfalen de oorzaak moet zijn geweest, maar uit Amerikaans onderzoek is gebleken dat hij aan een bloeding is overleden als gevolg van het snuiven van onzuivere cocaïne van zijn vriendin Pamela Courson, die in plaats van een ambulance te bellen in slaap viel. Hij is in Parijs begraven.
Zijn graf is na de Eiffeltoren het meest bezocht van alle ‘attracties’ en is een attest van zijn grootheid als voorman van The Doors, dichter en tekstschrijver. De muziek blijft ongekend populair en jaarlijks groeit het aantal fans onder met name jongeren, die geïnteresseerd zijn in de muziek en donkere teksten.
Een Doors-battle is er al eens geweest en sowieso is de band een graag geziene gast op Ondergewaardeerde Liedjes. Daarom beperken we ons vandaag tot de echte rariteiten, de bootlegs en de live-uitvoeringen. Met een speciale vermelding voor Yes, The River Knows: het nummer deed mee aan de Doors-battle, kwam ook nog eens voorbij in onze battle over water en kwam ook voor in de eerste edities van onze Ondergewaardeerde 30. En ook al is het niet geschreven door Jim (maar door gitarist Robbie Krieger), het blijft in onze ogen één van de meest ondergewaardeerde liedjes die Morrison ooit gezongen heeft…
Keuze Ronald Eikelenboom: Morrison’s Lament (1968)
Een dronken jammerklacht
Stephen King schreef begin jaren negentig het verhaal You Know They Got a Hell of a Band. De titel van het verhaal komt uit het liedje Rock and Roll Heaven van Climax uit 1973 en werd een jaar later een hit in de uitvoering van The Righteous Brothers. Een verhaal over ‘dat vreemde stadje’ zoals King het zelf omschrijft. Een spookstadje. In dit geval bewoont door dode muzikanten. Janis Joplin is de eigenaar van het eetcafé, Ricky Nelson kookt er en Roy Orbison en Buddy Holly doen de bediening. Elvis is burgemeester en Otis Redding de politiechef. En uiteraard loopt Jim Morrison rond, als The Lizard King. En iedere avond is er een concert met allerlei groten uit de muziekgeschiedenis die zich voeden met de adoratie van een ieder die verdwaald, of is het verstrikt?, is in het stadje. Want ‘Rock and roll will never die!’
Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, maar afgaande op het verleden kunnen we een voorstelling maken van hoe dat concert van dode muzikanten met elkaar gaat klinken. In 1968 is Jimi Hendrix aan het jammen in de Scene Club te New York. Jim Morrison is ook aanwezig en klimt op een gegeven moment achter de microfoon. Het resultaat heet Morrison’s Lament, een seksueel gefrustreerde jammerklacht van een dronken Jim Morrison. ‘Rock and roll will never die!’, roept disc jockey Alan Freed in het verhaal van King, waarna de hoofdpersoon van het verhaal denkt ‘daar ben ik nu juist zo bang voor’. Als we die stiekem verschenen bootleg als uitgangspunt nemen is die angst terecht.
Keuze Freek Janssen: Love Me Two Times (live, 1968)
Kijk eens naar Jim en vertel me wat je ziet
Love Me Two Times is zo’n liedje dat niet echt opvalt als je het voor het eerst hoort. De tweede keer misschien ook niet, maar als je het album Strange Days tig keer geluisterd hebt, is het het nummer wat het meeste overeind blijft. Je raakt het nooit moe. Raar is dat.
Love Me Two Times is live nog beter dan op de plaat. Deze live-versie uit 1968 is vooral fascinerend vanwege het gezicht van Jim Morrison. Kijk er maar eens goed naar en vertel me wat je ziet. Wat ik zag:
- Hij was eigenlijk heel verlegen
- En ook explosief
- Soms lijkt hij zich een beetje te vervelen tijdens het optreden
- Hij werd toen al best een beetje papperig
- Deze band had nu, in 2016, nog met dezelfde kapsels en liedjes furore kunnen maken. Niemand die zou zeggen: ‘Dat kan nu toch niet meer, die muziek / dat haar!’
Keuze Stefan Koopmanschap: Texas Radio & The Big Beat (live, 1968)
The Doors waren meesters in het neerzetten van een sfeer
In 1971 brachten The Doors L.A. Woman uit, het album waarop onder andere ook Love Her Madly en Riders on the Storm te horen waren, maar ook The WASP (Texas Radio And The Big Beat), een heerlijk swingend nummer in die typische Doors-stijl, met heerlijke gitaar, het fantastische orgelwerk van Ray Manzarek en natuurlijk de stem van Jim Morrison. Het nummer steekt niet echt met kop en schouders uit boven de rest van het werk van The Doors, maar is wel zo’n typisch heerlijk Doors-nummer. Hoe fijn dit nummer ook is, het is niet de versie die ik eigenlijk wil omschrijven hier.
In 1991 wordt er een album met live opnames van The Doors uitgebracht onder de naam American Nights – In Concert. Op CD2 van dit album staat een nummer van minder dan 2 minuten met de titel Texas Radio & The Big Beat. Het is een deel van de tekst van The WASP, maar dan in een prachtige uitvoering. Jazzy en relaxed. Er wordt een prachtige sfeer neergezet in die 1 minuut 53 seconden. Dit toont wat mij betreft op een prima manier aan hoe gevarieerd The Doors konden zijn. Hoe ze speelden met hun eigen muziek en teksten en hoe knap ze een sfeer konden neerzetten. Het is precies die skill, dat neerzetten van die sfeer, waarom An American Prayer mijn favoriete Doors-album is. En om nog eens te laten zien hoe goed alles bij elkaar past loopt Texas Radio & The Big Beat vloeiend over in Love Me Two Times op die live-album.
Keuze Dimitri Lambermont: Ghost Song (1978)
Een rustige Jim
Van Jim Morrison zullen altijd twee beelden blijven bestaan. Het rock en roll monster in zwart leer, dat dronken schreeuwend rondspringt op het podium. En de dichter Jim Morrison. Een tweestrijd die ook zijn gehele muzikale carrière speelt. Mensen waren op zoek naar de wilde Mr. Mojo Risin’. En Jim wou juist meer aandacht voor zijn poëzie. Hij verlaat The Doors uiteindelijk en vertrekt richting Parijs om meer tijd te hebben voor zijn poëzie. De rest is geschiedenis…
Op mijn 18de raakte ik, zoals zovelen, onder de invloed van The Doors. Voor een groot gedeelte gevoed door de film die Oliver Stone maakte over het leven van Morrison. Maar door de jaren heen ben ik dieper in het leven van The Lizard King gedoken. Ik heb zijn beide dichtbundels in mijn bezit. En lees ze met plezier. Van alle platen en CD’s die ik van de band heb, gaat één steeds vaker aan. An American Prayer. Geen geschreeuw – niet te veel – en een Jim die rustig voorleest.
On December 8 1970, Jim Morrison’s 27th and final birthday Jim treated himself to a special present. Though many friends had offered to take him out to celebrate, he preferred instead to rent some studio time in Village Recorders in Los Angeles and record his poetry. – Moonlight Drive, the stories behind every Doors Song
An American Prayer wordt uitgebracht in november 1978. Het is het negende en laatste studioalbum van the Doors. In 1978, zeven jaar na de dood van Jim en vijf jaar nadat de resterende bandleden uit elkaar gaan, komen Ray Manzarek, Robby Krieger en John Densmore nog één keer samen in de studio om muzikale ondersteuning op te nemen voor de gedichten van Jim. De opnames van zijn poëzie stammen uit 1969 and 1970.
Of zoals John Haeny, producer en engineer van de opnames het zegt: But to give credit where credit is due, The Doors loved and admired Jim and An American Prayer was their final gift to their departed band member.
Haeny was er bij en vertelt over de opnames op zijn website. Hieronder een klein stukje over het opnemen van An American Prayer. The studio was booked for 3:30 pm. That afternoon I picked Jim up at the Chateau Marmont Hotel in West Hollywood. On the way to pick Jim up I stopped off at Monaco Liquor and bought Jim a bottle of Old Bushmills Irish Whiskey for his birthday. I had remembered that Paul Rothchild told me that Irish whiskey was the ‘key’ that unlocked the door to the room where Jim kept the crazed Irish poet. Jim seemed pleased with the gift. I drove him to the studio where we set up to start recording.
Awake
Shake dreams from your hair
My pretty child, my sweet one
Choose the day, choose the sign of your day
The days divinity
First thing you seeA vast radiant beach in a cool jeweled moon
Couples naked race down by its quiet side
And we laugh like soft, mad children
Smug in the woolly cotton brains of infancy
The music and voices are all around us
Keuze Tricky Dicky: The Cosmic Movie (2000)
Onovertrefbaar
Vlak na de uitgifte van de Rarities boxset in 1999 kwam Stoned Immaculate; een eerbetoon aan de muziek van The Doors door artiesten en bands zoals Stone Temple Pilots, Aerosmith, Creed en anderen. De titel van het album is overigens uit het lied The WASP (Texas Radio and the Big Beat).
Ik ben een Doors-fan van het eerste uur, maar met dit album hebben de (toen) nog levende krakende deuren zichzelf én Jim Morrison geen plezier gedaan. Bijna zonder uitzondering bleken de toppers op geen enkele wijze de kwaliteit van Morrison te kunnen benaderen. Train veranderde Light My Fire zelfs in een volkomen misplaatst reggae-deuntje. In één keer werd wel duidelijk wat voor een unieke stem en persoonlijkheid Morrison was, en – ondanks de brille van de overige bandleden – hoe bepalend zijn teksten voor het succes van The Doors waren én zijn.
Was er dan helemaal niets goeds aan dit album? Gelukkig wel, want anders voel je je (eufemistisch gezegd) toch goed gepikt. The Cult wist met haar interpretatie van Wild Child de roos te raken en Smash Mouth scoorde met hun versie van Peace Frog. De uitvoering van John Lee Hooker en Morrison in Roadhouse Blues is aardig, maar had door iedereen met een beetje verstand van opnamen gemixt kunnen worden. De echte parels zijn de twee echte ‘nieuwe’ Doors-nummers Under Waterfall en The Cosmic Movie. A la American Prayer zijn de gedichtteksten van Morrison op muziek gezet. Niet geheel nieuw, want een deel van de teksten zijn her en der eerder gebruikt, maar mijn kinderhand is gauw gevuld.
Well we’re all in the cosmic movie you know that
That means the day you die you got to watch
your whole life recurring eternally forever
so you better have some good incidents
happening in there, and a fitting climax
