Mink DeVille was de band rond William Borsey, opgericht in 1974 en geëindigd in 1985. Ik was in 1985 12, te jong om deze geweldige band te hebben gezien. Borsey heette inmiddels Willy DeVille en die heb ik gelukkig wel één drie kwart keer live gezien.
Dat moet ik, denk ik, even uitleggen. In 1991 stond Willy op Parkpop in Den Haag. Ik was daar als zeventienjarige bij. Ik woonde bij mijn ouders in Vriezenveen, Twente, en moest nog met de trein terug naar huis. Ik weet zeker dat ik dit concert niet volledig heb gezien, sterker nog, maar een kort stukje daarvan. Hoe lang ik nog wel in het publiek heb gestaan weet ik niet meer, maar deze tel ik voor het gemak voor één kwart mee. Op 13 april 2005 stond Willy met een relatief klein combo in 013. DeVille was al lang niet meer de showman van weleer. Zijn jarenlange heroïnegebruik had hem uitgeteerd. Soms kun je een artiest net een keer te vaak zien. Ik tel deze voor de helft. Het was gewoon niet echt een pretje om hem op het podium te zien lijden. Vier jaar later, op 6 augustus 2009, was hij overleden, 59 slechts.
Gelukkig heb ik hem nog één keer met een heel concert gezien, op 24 oktober 1992 in Sporthal Randwijck in Maastricht, met mijn studievriend Remco. Ik was Remco in 1991 tijdens de introductie van de studententijd tegengekomen. In de herfst van 1991 had ik hem gevraagd of hij mee wilde naar Urban Dance Squad in Noorderligt. Ik hoorde niets meer van hem, een week nà het uitverkochte concert zei hij opeens dat hem dat wel leuk leek. “Dat gaan we voortaan anders doen”, heb ik gezegd. “Als ik een suggestie doe en jij kunt, dan ga je gewoon mee.” Dat had hij voortaan braaf gedaan en zo hebben we sindsdien voor hem totaal onbekende dingen als Dick Dale, Red Devils en Tragically Hip gezien. En gingen we samen in oktober 1992 met de trein naar Maastricht. Naar Willy DeVille.
DeVille live was destijds echt een belevenis. In Maastricht was hij in topvorm. DeVille had niet een band bij zich, maar een heel orkest. Piano, bas en gitaar, uiteraard. Blazers. Allen strak in het pak. Achtergrondzangeressen tot in de puntjes verzorgd. Dit orkest begon eerst zonder DeVille, een intro van zeker een kwartier, met die wonderlijke mengeling van rock en vaudeville en cajun en salsa. Na een kwartiertje kwam DeVille het podium op, in paars pak, wit overhemd met ruches en een loshangende vlinderstrik. Haren hoog getoupeerd en strak in de plooi, snorretje keurig op lengte. Gouden tand gepoetst. Peukie in de hand. Gezicht op standje cool. Dat lijf met die wonderlijke extreem magere ledematen meeswingend met de muziek.
Door zijn muziek heb ik altijd gedacht dat hij uit New Orleans kwam. In zijn werk flirtte hij met regelmaat met Mexicaanse muziek, met cajun. Willy kwam oorspronkelijk uit Connecticut maar heeft zijn hele leven in New York gewoond. Met Mink DeVille was hij in het begin een graag geziene act in CBGB’s in New York. Het lijkt erop dat we collectief door de jaren heen zijn muziek een beetje uit het oog hebben verloren. Spanish Stroll heeft nog wel in de Snob 2000 gestaan maar dat is ook al jaren geleden. Prachtliedje Demaciado Corazon is die eer nooit ten deel gevallen. Wat ontzettend ten onrechte. Ook dit jaar is Mink DeVille Top Noch Snob. Volgend jaar ga ik Demaciado Corazon maar eens heel hard pluggen.
Nu ik toch bezig ben: enige heimwee heb ik ook wel naar de megashows op de Nederlandse tv in de jaren tachtig. Kijk dit filmpje nou: Mink DeVille bij Willem Ruis! Gewoon live spelend, Willy zelfs met peuk in de hand. De gehele band in vol ornaat. Muziek om het publiek mee te nemen. Een clip die de aantrekkingskracht van Willy DeVille op het podium ontzettend goed laat zien.