In november 2008 verscheen het album Before We Part van het Nederlandse duo Solo. Ironisch genoeg was op dat moment Michiel Flamman, de helft van het duo, ook echt solo. Zijn wederhelft Simon Gitsels had kort daarvoor de band verlaten. Toch kwam het album uit en gaf Flamman een optreden in de Amstelkerk in Amsterdam ter ere van het verschijnen van het album. Het werd een bijzondere middag. Van achter in de zaal liep hij zingend en gitaar spelend door het publiek naar het podium toe. Hoewel het met een band begonnen was, met op dat moment drie albums uit, zette hij nu solo de liedjes van Solo neer.
Tijdens dit optreden vertelde Flamman ook dat hij al werkte aan het vierde Solo-album. Het zou echter tot 2025 duren voordat dit album er uiteindelijk kwam. Wel verschenen in de tussentijd de projecten A Tunnel To Oslo en Unterwelten. Er veranderde veel in het leven van Flamman in de tussenliggende jaren, zo vertelt hij in de podcast rond het verschijnen van het album New Men. Hij werd vader, de relatie met de moeder van zijn kinderen liep stuk en hij verhuisde naar Berlijn. Hier liep hij Simon Gitsels weer tegen het lijf en de oude vriendschap werd hervonden. Ze brachten eerst nog de EP It Is Real uit en werkten gezamenlijk aan het nieuwe album.
Voor dit vierde album verscheen, kwam de grootste verandering van allemaal. Flamman bleek ernstig ziek te zijn. Uitgezaaide longkanker op de jonge leeftijd van 54 jaar. Zodoende werd dit nieuwe hoofdstuk van Solo ook meteen het laatste. De band nam afscheid, zo lieten ze het publiek weten. Het album verscheen, er was een mooi eerbetoon bij Spijkers Met Koppen op de radio waar Blaudzun, Spinvis, Stephanie Struijk en Tangerine hielpen om enkele Solo nummers live te brengen. Gelukkig sloeg de behandeling aan en kon de band in oktober 2025 in Tivoli nog een laatste optreden geven.
Met het stemmen op de Snob 2000 wilde ik dan ook graag Solo eren met een mooi plekje op mijn lijst. Tot mijn schrik zag ik in november echter dat de band in het geheel niet op de keuzelijst voorkwam. Zeer onterecht natuurlijk, Solo verdient het om ook na het stoppen onthouden te worden. Luister naar Love Always Hopes, mijn persoonlijke Solo-favoriet (en naar verluidt ook van de band). In een rechtvaardige wereld was dit een kneiter van een hit geweest. Maar helaas, het bleef ondergewaardeerd en slechts voorbehouden aan de muzikale snobs.
Afbeelding: Facebook-pagina van Solo