In 2014 namen we in de Snob 2000 afscheid van een alternatieve klassieker: Fools Gold van de Stone Roses trok in bij grote broer de Top 2000. Als ouder moet je daar niet spastisch over doen; als de tijd rijp is willen kinderen nou eenmaal op zichzelf wonen. Bovendien was het nummer in zijn tijd een top 10-hit, dus geen gek idee om dan te verhuizen naar de zelfverklaarde schatkamer van de popmuziek. Dat bleek geen onverdeeld succes. Amper vier jaar hield Fools Gold het daar uit, aansluitend verkeerde het nog eens vier jaar in Top Noch Snob-limbo. Opluchting alom in 2022, toen die a-typische hit uit de vroege jaren negentig met dat vervreemdende en tegelijkertijd hyperverslavende basje terugkeerde in de moederschoot. Voor de Top 2000 was het nummer eigenlijk ook niet mainstream genoeg.
Vorige week overleed de architect van dat kenmerkende basloopje en daarmee de oerknal van Madchester: Gary Mounfield. Beter bekend als Mani, naar verluid de sympathiekste van het stel. Hij was de laatste die zich in 1987 bij de klassieke line up voegde, als vervanger van Pete Garner. Waar vroege singles Sally Cinnamon en Elephant Stone nog werden gekenmerkt door het rinkelende gitaargeluid van John Squire, verschoof het accent vanaf She Bangs The Drums naar de onbedwingbaar funky baslijntjes van Mounfield. In het volstrekt unieke geluid van Fools Gold verweefden de Stone Roses de invloed van de opkomende acid house met indie gitaarpop. Met I Wanna Be Adored, I Am The Resurrection en One Love verankerden de band zijn positie als Madchester-vlaggenschip.
Zonder Mani zou het debuut van de Stone Roses niet tot de dag van vandaag hebben geprijkt op menig lijstjes met albums die de muziekgeschiedenis ingrijpend veranderden. Terwijl een bonte stoet aan navolgers met een eigen draai aan de Madchester-kruisbestuiving het stokje over probeerden te nemen, werd reikhalzend uitgekeken naar de opvolger. De Stone Roses belandden echter in een juridische strijd om onder hun platencontract met Silvertone Records uit te komen. En al of niet als gevolg daarvan in ongekende lethargie in de studio. De Second Coming zou zich pas vijf jaar later aandienen. Hoewel lang geen slecht album, was het momentum voor de Stone Roses intussen gepasseerd en zaten de muziekrecensenten collectief op een nieuwe bladzijde: die van britpop.
Na een afzegging als headliner van Glastonbury was het over en uit. Mani zocht en vond zijn heil bij een ander dance-rock paradepaardje uit de Madchester verleden tijd: Primal Scream. Hun makeover had in 1991 geresulteerd in het baanbrekende Screamadelica, maar de opmars strandde bij een anachronistische opvolger. In 1997 leek het dan ook geen gek idee om het beste van twee werelden bij elkaar te brengen: Mani trad toe tot de gelederen en hielp Primal Scream zich te herpakken met het intrigerende experiment Vanishing Point. De dubby ondertonen van het soundtrackachtige eindresultaat bleken een kolfje naar Mounfield’s hand; tot en met het album Beautiful Future (2008) zou hij de bas blijven beroeren, waarna een Stone Roses-reunië lonkte. Met Mani’s uitklokken zal het daarboven lastig worden om stil te blijven zitten.