Ik was 12 jaar jong en had boven op zolder een eigen radiootje gekregen zodat de tedere oortjes van mijn ouders niet meer geteisterd werden door de “oerwoudgeluiden” van de tienermuziek uit die tijd. De hitparade werd bevolkt door veel instrumentaal geweld (met trompetten), Blue Diamonds, Anneke Grönloh en ook Cliff Richard met en zonder Shadows. Cliff zong over The Girl In Your Arms, maar daar moest ik niks van hebben.
Ik werd altijd heel vrolijk als het plaatje Sherry klonk. Een kort nummer, stevig ritme met het aparte falsetto stemmetje van Frankie Valli, geboren Francesco Castellucio, en zijn drie collega’s. Het was mijn eerste kennismaking met de close harmony in moderne vorm en tevens de grote kracht van de groep. Ook opmerkelijk was het feit dat zij vierstemmig zongen en zichzelf tevens op de normale instrumenten (keyboard, gitaren en basgitaar) begeleidden. Ik heb lang gezocht naar passende beelden, maar Valli en zijn makker-van-het-eerste-uur houden de teugels nog steeds strak in de hand, zodat er vrijwel niets uit hun begintijd op het internet te vinden is.
De voorgeschiedenis van The Four Seasons is best lang. Francis Castellucio was al bezig met muziek maken in 1951; hij had gezongen in verschillende samenstellingen maar het grote succes kwam pas in 1962 toen hij met zijn drie makkers, inmiddels onder de naam The Four Seasons een grote hit scoorde met het nummer Sherry. Een nummer in up tempo, dat maant tot stevig doorstappen. Dit zouden de mannen als handelsmerk houden.
Bijna al hun platen kwamen in de Amerikaanse top tien, maar Nederland was niet zo Frankie-Valli-minded; ook van zijn latere opnames, zowel solo als met een van de nieuwe versies van The Four Seasons waren we hier niet onder de indruk.
Maar The Four Seasons, met name met Frankie, hebben nog steeds een plekje in mijn muziekhart. Ik kan al hun liedjes nog woordelijk meezingen.
We kennen allemaal de hofleveranciers van de Snob 2000 (Nick Cave, dEUS en Arcade Fire) en die van de Top 2000 (Queen, The Beatles, Pink Floyd). Gek genoeg zijn er ook ook legendarische artiesten die buiten de boot vallen. Daarom in Top noch Snob extra aandacht voor bands, zangeressen en zangers die vorig jaar in géén van de twee lijsten voorkwamen, maar die volgens ons er dit jaar zeker in thuishoren.