Als ik een samenvatting van de zero’s zou moeten geven dan zouden Messenger, Hyves, Balkenende, War on terror, MP3 spelers, Kazaa/ Napster, Nu Metal, Nokia’s en – om de samenvatting van compleet te maken – Neptunes/N.E.R.D niet ontbreken. Je kon je kont niet keren of Chad Hugo en Pharell Williams kwamen wel ergens voorbij in de clubs, de hitlijsten en op de radio: als producers van Jay-Z, Gwen Stefani, Snoop Dogg, Kelis, Justin Timberlake (Like I Love You, holy shit wat goed!) en heel, heel veel anderen. Met hun signature intro sound (de vier beat intro die Pharell Williams introduceerde) en de originele producties en sounds waren ze groot. GIGANTISCH GROOT.
No-one Ever Really Dies werd in 1994 opgericht als zijproject, namelijk een trio met Shay Haley als derde persoon, terwijl Hugo en Williams toen al een paar jaar als jonge jongens samenwerkten. In 2001 brachten ze hun debuut album In Search Off… uit, vernoemd naar een tv programma van hun Star Trek held Leonard Nimoy die Spock speelde. In eerste instantie was dat een meer digitale productie, maar in 2002 besloten ze een nieuwe versie uit te brengen, waarop de band Spymob de instrumenten live inspeelde. Dus geen synths en drumcomputers meer maar echte drums en gitaren.
Dat zorgt er ook voor dat het album veel meer rock en metalig klinkt dan andere hiphop albums. Uiteraard was het al vele jaren na de hardrock en metal cross-overs die bijvoorbeeld Biohazard en Onyx, de archetypische aardvaders RUN DMC en Aerosmith, of Bodycount maakten, maar dit was verder wel een van de eerste acts van kleur die hiphop en rock op een volledig album omarmd hebben. Het contrast met de gelikte producties die in de jaren 2001-2002 door hun de hitlijsten in gepompt werden (neem bijvoorbeeld Britney Spears (I’m A Slave For You) en Nelly (Hot In Herre) was best groot. Maar tegelijk ook weer niet, want de breaks, de toontjes, melodietjes en de vette productie verraden direct dat het de heren zelf zijn. En toch zijn het zeker geen nummers die Usher of Robin Thicke zouden passen.
Tot slot heeft Rockstar ook een interessant thema. De band zingt hier over posers (opscheppers) die hun stijl kopiëren en doen alsof zij de echte helden zijn. Maar je kunt mij niet zijn, want ík ben de rockstar is het antwoord van Pharell. En waarom ook niet, want ze stonden destijds al aan de top van de muzikale voedselketen en Williams en Hugo hebben samen met Haley nerd cultuur (Star Trek) en skate cultuur (kleding, sportsokken, trucker caps) hip gemaakt. Muzikale iconen en stijliconen.
En nu grofweg twee decennia later komen we tot het inzicht dat ze top noch snob zijn. Is genialiteit dan tijdgebonden? Is smaak vergankelijk? Of is Nederland domweg vergeten dat zonder deze heren het eerste decennium van dit millennium totaal anders geklonken had? Wat de reden ook is, het is (vrij naar de tekst) not too damn late to apologize voor het feit dat N.E.R.D ontbreekt. Stem deze act daarom de Snob 2000 in mensen!
We kennen allemaal de hofleveranciers van de Snob 2000 (Nick Cave, dEUS en Arcade Fire) en die van de Top 2000 (Queen, The Beatles, Pink Floyd). Gek genoeg zijn er ook ook legendarische artiesten die buiten de boot vallen. Daarom in Top noch Snob extra aandacht voor bands, zangeressen en zangers die vorig jaar in géén van de twee lijsten voorkwamen, maar die volgens ons er dit jaar zeker in thuishoren.