Whop-bop-a-loo-bop-a-lop-bom-bom! Deze kreet mag dan bijna zeventig jaar oud zijn, maar hij zal tot in lengte van dagen worden herinnerd als de ultieme oerschreeuw uit de rock ‘n’ roll. Sterker nog: zonder deze uithaal van Little Richard had het muzikale landschap er voor altijd anders uitgezien. Het is dan ook bizar dat dit icoon in de Top noch Snob 2000 staat.
Echt, ik kon het niet geloven? Zijn we zo kort van memorie geworden dat we niet meer weten waar Elvis, John, Paul, Mick, Keith, Freddie en Elton de mosterd vandaan hebben gehaald? In 2004 publiceerde Rolling Stone nog een lijst met de beste artiesten aller tijden, waar Mister Tutti Frutti nog pontificaal op twaalf stond. Twee decennia later zijn we hem blijkbaar massaal vergeten. Die misser vraagt om actie, dus breek ik vandaag een lans voor de zanger/pianist die eigenlijk Richard Wayne Penniman heet.
Maar welke van de vier ondergewaardeerde monsterhits van Little Richard (1932-2020) moest ik dan kiezen? Die vraag werd spontaan beantwoord toen ik afgelopen week in de bioscoop zat te kijken naar Deliver Me From Nowhere, de biopic over Bruce Springsteen. Daarin zien we de jonge ‘Boss’ vlak na zijn The River-tournee gezellig jammen met bevriende muzikanten in de lokale club The Stone Pony in New Jersey. Bruce en zijn maten gaan helemaal uit hun plaat op Lucille van Little Richard. Het is aandoenlijk authentiek en laat tegelijk ook zien hoe onverwoestbaar dat nummer wel niet is.
Lucille, please, come back where you belong
I’ve been good to you, baby, please, don’t leave me alone
Na deze wake-up-call kies ik dus voor Lucille. Niet alleen muzikaal is dit nummer puurder dan puur (luister naar die blazers en geniet hoe die piano wordt afgeragd!), maar ook de hartenkreet van Richard richting de vrouw die hem verliet is echter dan echt. Dit is wat deze rockpionier zo belangrijk maakt: midden jaren vijftig schudde hij het gezapige muziekwereldje op en liet horen dat het anders kon. Daarmee opende hij een doos van Pandora die nooit meer dicht ging. Laten we dat nooit vergeten. Please bring him back where he belongs.
We kennen allemaal de hofleveranciers van de Snob 2000 (Nick Cave, dEUS en Arcade Fire) en die van de Top 2000 (Queen, The Beatles, Pink Floyd). Gek genoeg zijn er ook ook legendarische artiesten die buiten de boot vallen. Daarom in Top noch Snob extra aandacht voor bands, zangeressen en zangers die vorig jaar in géén van de twee lijsten voorkwamen, maar die volgens ons er dit jaar zeker in thuishoren.