Als je de jaren 80 van de vorige eeuw bewust hebt meegemaakt en de jaren 90 nog bewuster, dan zijn dat toch de twee gouden decennia van de popmuziek. Ik ben niet iemand die zal zeggen dat vroeger alles beter was, maar de lat ligt wel hoog, laat ik het zo zeggen. En dan komt ineens een artiest om de hoek zeilen die natuurlijk op de social medias al heel groot was, maar waar deze (aanstaande?) boomer niet op zit en nog niet van gehoord had.
Sombr. Die zou best goed zijn zei men, dus hup naar Spotify. Je kijkt bij zijn popular tracks en begint maar eens met Back To Friends die meer dan een miljard keer geluisterd is. Je zet het aan en denkt: Hmm, okee. Niet slecht. Je probeert Undressed eens en denkt hetzelfde. Vervolgens zet je 12 To 12 aan, je vindt het lekker klinken, maar klikt daarna toch weer door naar iets wat je wel kent. In mijn geval zal het iets zijn geweest met veel gitaren.
Een week later denk je bij jezelf ineens. Goh, hoe heette die dude ook al weer die je laatst luisterde. En dan moet je toch echt weer even graven, want je slaat dat soort dingen niet meer zo neurotisch in je geheugen op als enkele decennia eerder. Oh ja, Sombr! Dat was het!
Je pakt zijn album I Barely Know Her er nog eens in z’n geheel bij en gaat het nog eens luisteren. Tegelijkertijd ga je je ook eens wat meer verdiepen in de beste man en dan zie je op wikipedia dat hij amper 20 is. En je luistert het album nog eens. Een aantal nummers zet je nog eens achter elkaar aan en het begint je te dagen: dit is echt niet normaal goed. De productie, de koortjes, de lagen van de muziek en hij heeft het grotendeels zelf geschreven en geproduceerd.
Vindt hij ergens het wiel opnieuw uit? Nee, zeker niet. Sterker nog je proeft in een nummer als Undressed koortjes zoals die al bij The Everly Brothers hadden gekund. De country invloeden in Canal Street zijn overduidelijk. In I Wish I Knew How To Quit You hoor je (echt niet normaal hoe dik het er op ligt) dat hij goed geluisterd heeft naar Tears For Fears. Ik hoor zelfs in zijn openingsnummer Crushing en in het eerder genoemde nummer Undressed duidelijk dezelfde tonen en akkoorden terug. De onderwerpen zijn ook niet origineel. Het is teenage angst. Het is liefde en een gebrek daaraan. Het zijn de onderwerpen die al decennia bezongen worden en die we allemaal wel kennen.
Maar ik vergeef het hem allemaal, want het is gewoon insane goed. Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen krijgt een nieuwe betekenis. Dit is beter uitstekend gejat dan slecht zelf verzonnen. Als dit talent doorzet heeft popmuziek als genre een nieuwe kroonprins. Ter ere daarvan wil ik vandaag het nummer 12 To 12 extra onder je aandacht brengen, met als criterium om de keuzestress te doorbreken dat dit het enige echte up tempo nummer van het album is.
Afbeelding: Drew de F Fawkes