Afgezien van verwoed bloggen maak ik me bij OL ook druk over de planning. Dat doe ik niet alleen: de schouders van collega-bloggers Remco en Willem dragen gelukkig mee. Afgezien van bloggers manen om eindelijk eens met die lang beloofde bijdrage voor de dag te komen, valt onder dat plannen ook het selecteren van onderwerpen voor onze wekelijkse battles. En het schrappen in de lange lijst met battle-suggesties van collega-bloggers, als na enige tijd blijkt dat er niet genoeg voorintekeningen zijn. Voor mij persoonlijk een gevalletje kill your darlings: zo moest ik mijn lang gekoesterde wens van een reconstructie van Artists United Against Apartheid à la onze WATW-battle laten varen. Ook de Thereminbattle moest eraan geloven, waar ik nou juist een mooi onderwerp voor had.
Zomaar een dinsdagavond in het voorjaar van 1993 maakte ik kennis met dit wonderlijke instrument. Het was bij mijn derde clubconcert, als nieuwbakken student geschiedenis woonde ik nog maar net op kamers in Utrecht. Mijn eerste vaste adres was een kamertje in een villa aan de Utrechtseweg, parallel met de provinciale weg naar De Bilt. Derdejaars geschiedenis en huisgenoot Rolf stelde op een zaterdagavond voor om hem te vergezellen naar theater De Kikker, op de Ganzenmarkt. In de jaren ‘90 fungeerde dat tijdelijk als poppodium, begrijp ik uit een interview met programmeur Jeroen Boekhorst. Die avond op het menu: de kersverse bluespunk-sensatie Jon Spencer Blues Explosion. Kennelijk was ik één van de dertig gelukkigen die de band voor zes gulden heb mogen aanschouwen.
Ladies and gentlemen: the Bluuuuuues Explosion!!! kondigde de frontman zichzelf en kornuiten Judah Bauer en Russell Simins met regelmaat aan (en daarna ook nog geregeld af). Een weergaloze show, meet een bijzondere bijrol voor, jawel: de theremin. Gebiologeerd stond ik te kijken naar de bespeler van dit wonderlijke instrument. Nou ja, instrument: het zag eruit als een ouderwetse radio met een antenne en klonk een beetje als een zingende zaag. Lang niet zo out of place in de (alternatieve) popmuziek als je zou denken overigens. Ga maar na: behalve een onmisbaar ingrediënt voor bands als Mercury Rev, de Flaming Lips en Portishead, maakte het instrument een onuitwisbare indruk in klassiekers als Good Vibrations (Beach Boys), Whole Lotta Love (Led Zeppelin) en Velouria (Pixies).
Wie de Jon Spencer Blues Explosion met de theremin live in actie wil zien, adviseer ik dit filmpje te bekijken. In een uitzending voor de Australische televisie gaat Jon op 2 minuut 30 helemaal los tijdens het nummer 2 Kindsa Love. Mijn herinnering aan de theremin zal voor eeuwig verbonden blijven met het nummer History Of Lies. Die bewuste avond in de Kikker stond ik er zo ingespannen naar te kijken en luisteren, dat ik het aan gort geslagen drumstokje van Simins te laat zag aankomen. Het stokje in kwestie was één van mijn eerste rock & roll-relikwieën, samen met het litteken boven mijn linkerwenkbrauw. En permanente kortsluiting als ergens de Blues Explosion wordt gedraaid. Al met al mocht ik van geluk spreken: ik had ook de massiever ogende Theremin op mijn toeter kunnen krijgen.