Je zou ze heel makkelijk als postpunk of new wave kunnen labelen. Toch klonk het Engelse Bauhaus daar net weer wat té donker en spooky voor. Hun muziek was vooral geïnspireerd door David Bowie en de Duitse Bauhaus-kunst. Maar de vier bandleden waren ook gek op reggae en dub en met deze invloeden gingen ze aan de slag. Amper zes weken na de oprichting debuteerde de groep met een geweldige 12-inch single. Na al die tijd (ruim 46 jaar geleden) is het nog steeds heerlijk dansen op die opgebouwde spanning, ruim negen minuten lang. Met wat we nu weten is Bela Lugosi’s Dead toch wel de allereerste gothic single te noemen.
Covers zijn altijd tricky. Blijft het saai maar enigszins eervol in de buurt van het origineel, of volgt er een complete respectloze verbouwing? De eerste optie is in dit geval toch het beste. Waarom? Dit nummer leent zich er gewoon voor. Eigenlijk is het bijna niet uit te leggen. Maar het is bij The Dead Brothers prima gelukt om het donkere en spooky sfeertje te bewaren en dat is een kunst.
Ze kwamen uit Zwitserland en brachten 8 mooie albums uit. Zigeunermuziek, fanfare, hele vroege jazz en wat vleugen rock ‘n roll. Op elk album is het een donker feestje met de nodige zwaarmoedige rustpunten. Zelf noemden ze zich een begrafenisorkest. Een betere omschrijving is er niet. Helaas was Death Is Forever hun zwanenzang na het overlijden van bandleider Alain Croubailan. Op het album 5th Sin-Phonie staat hun versie van Bela Lugosi’s Dead. Een zwaar aangezet cello-arrangement waarmee je je in het Transsylvanië van Dracula waant. Beats zijn niet nodig. In twee-en-een-halve minuut kun je dus ook prima griezelen.
Mike Patton is niet zo van de subtiliteiten. En al helemaal niet als het om een van zijn hobbyprojecten gaat. Het lijkt er naar uit te zien dat we een laatste reünie van Faith No More wel kunnen vergeten. Extra reden om Patton’s andere werk te koesteren. Als je dat durft en aankan, want er is meer nodig dan een sterke maag en stevige schoenen. Dead Cross is een chaotische mix van hardcore punk en thrash metal. Tweede schijf II uit 2022 duurt iets langer dan een half uur en ligt nogal in het verlengde van het titelloze debuut uit 2017 dat 5 minuten minder nodig heeft. Beide albums hebben hun spaarzame rustpunten, maar soms niet waar je ze verwacht.
Ook hier is een korte aandachtspanne voor een cover de juiste optie. Twee minuten en 33 seconden, om precies te zijn. Dead Cross stampt er lekker op los zonder de boel te laten ontsporen. Je zou het bijna een platte meukversie kunnen noemen.