De jaren tachtig van de vorige eeuw waren verre van ideaal te noemen. De werkeloosheid liep tegen de klippen op, er was een constante dreiging van een nucleaire oorlog en de band Ph.D. stond zes weken op de eerste plaats in de Top 40 met het huilerige I Won’t Let You Down.
Gelukkig was er wél goede TV! Het burgerlijke en middelmatige werd in zijn hemd gezet bij Not The Nine ‘O Clock News en je Engels kon je prima ophalen door te kijken naar The Young Ones. De overtreffende trap was echter een poppenshow, waarin alles en iedereen genadeloos op de hak werd genomen: Spitting Image. Het maakte niet uit of je nu een Afrikaanse dictator was, koningin Elizabeth II of een zichzelf overschattende popartiest; satire zou ook jou treffen. Dit in de vorm van een karikaturiserende pop waarin al jouw minder hebbelijke eigenschappen tot epische schaal werd uitvergroot. Zo ook Phil Collins.
Collins vond het geweldig en waagde er een belletje aan naar de producers van Spitting Image: zouden ze ook poppen kunnen maken van Mike Rutherford en Tony Banks? En, als ze toch bezig waren, meteen een videoclip in elkaar schroeven?
Er werd op beide vragen ja gezegd, wat de wereld één van de meest iconische videoclips ooit heeft opgeleverd. Het paste ook helemaal bij het beoogde nummer Land of Confusion, waarin vraagtekens worden gezet bij de mentale gezondheid van de wereldleiders van die tijd en hoe rampzalig stompzinnige beslissingen zouden kunnen uitpakken. Het kwam erop neer dat er een moderne variant van de Openbaring van Johannes werden neergezet door de band Genesis.
Nu is Land of Confusion met geen mogelijkheid als ‘ondergewaardeerd’ te kwalificeren. Afkomstig van Invisible Touch, het meest succesvolle album van Genesis, en gezegend met een permanente redelijke hoge plek bij onze vrienden van de Top 2000, gaat die vlieger niet op. Gelukkig is er een nu-metalband die niet bepaald vies is van het coveren van een nummer. Een kleine greep uit de vele covers die deze band op zijn naam heeft staan: Walk van Pantera, Shout van Tears for Fears en (hierna weet je welke band het is) The Sound of Silence van Simon & Garfunkel. Oftewel, Disturbed.
In tegenstelling tot The Sound of Silence is dit een cover die wél behoorlijk geslaagd is. Land of Confusion leent zich ook wat meer voor metal en het bij vlagen hysterische stemgeluid van zanger David Draiman. Daarnaast is er nog een andere valide reden voor een heruitgave van het nummer. Collins laat namelijk in de songtekst weten dat my generation will put it right. De geschiedenis leert ons juist het tegenovergestelde: er zijn geen dingen rechtgezet, bepaalde zaken zijn niet beter gegaan sinds die uitspraak.
Het werd dus tijd voor een hernieuwde clip. Eentje in de stijl van Spawn (waar overigens een ongekende soundtrack aan hangt, maar dit terzijde). In de versie van Disturbed is de wereld een grote corporate moloch, waarin grote bedrijven als één groot orgaan een nogal karikaturale uitbeelding van een nietsontziende macht zijn. Net als in de originele clip worden bepaalde ‘exponenten van het kwaad’ (Putin, Bush, Chirac) in beeld gebracht, zij het in wat minder humoristische vorm dan de Genesis-versie. Vanzelfsprekend ontstaat er een tegenmacht in de vorm van ‘de mensen’ die het niet langer pikken, aangevoerd door The Guy, de Eddie-achtige mascotte van Disturbed. Net zoals de in meeste sprookjes overwint het goede over het kwade, wat doet vermoeden dat de volgende cover van Disturbed nog wel eens Kumbaya van Peter, Paul & Mary zou kunnen zijn.