Je hebt van die liedjes – vaak geschreven door erkende songschrijvers – die in de handen van getalenteerde zangers of zangeressen uitgroeien tot monumentale klassiekers. Vooral eind jaren 60 begin 70 van de vorige eeuw waren vruchtbare jaren voor onsterfelijke evergreens die altijd weer opnieuw op de draaitafel belanden.
Een van de bekendste voorbeelden is By The Time I Get To Phoenix van songschrijver Jimmy Webb, onsterfelijk gemaakt door de sublieme uitvoering van Glen Campbell. Harry Nilsson toverde Everybody’s Talking van Fred Neil om tot tijdloos meesterwerk. Het zijn van die liedjes die subtiel flonkeren als het licht van de Indian Summer, maar waarvan je ook het idee hebt dat de complete Amerikaanse volkscultuur van de eerste helft van de 20ste eeuw er in verwerkt zit.
Van dezelfde orde is Fallin’ Rain van Karl Blau: het liedje van vandaag. Als je het hoort – misschien voor het eerst – denk je: dit liedje was er altijd al. Terecht. Het is daadwerkelijk al wat ouder, geschreven en op de plaat gezet door Link Wray. Het is niet direct een liedje wat je met hem associeert. Link Wray is van oorsprong een rock ’n roller vooral bekend van instrumentale gitaarhits als Rumble en Ace Of Spades. In 1971 nam Wray een album op met rocksongs. Hij bleek ook een uitmuntend zanger, zijn stem is enigszins verwant aan die van Van Morrison en Mick Jagger, maar bijvoorbeeld ook aan die van Garland Jeffreys.
Een van de prijsnummers van het album is de ballad Fallin’ Rain. Een instant klassieker.
Hoewel ik de versie van Link Wray tot voor een week geleden nooit had gehoord stond het blijkbaar toch al in mijn- en het collectief geheugen gegrift. In retrospect kan ik niet anders concluderen: immers toen ik de versie van Karl Blau voor het eerst hoorde dacht ik dat het hier een evergreen betrof die minstens door 35 andere uitvoerende artiesten was gecoverd: ja zo’n lied is dit. Het lijkt ook dat Karl Blau puur en alleen is geboren om dit lied te zingen, zo naadloos sluiten song en uitvoerende artiest op elkaar aan.
Karl Blau kennen we als een veel albums uitbrengende, maar weinig platen verkopende Indie singer-songwriter met enige verwantschap aan Bill Callahan (Smog) en Phil Elverum. Met laatstgenoemde zat hij zelfs enige tijd in een band (The Microphones).
Blau’s bewerking van Fallin’ Rain is opmerkelijk. De productie van het nummer uitgebracht in 2016 is typisch eind jaren 60, begin jaren 70. Het heeft zelfs een snuifje Motown (Marvin Gay!) in zich. Zo goed gedaan. Meest opvallende is de tijdsduur van het nummer: 9:37 minuten. De beginjaren 70 klassiekers (waarmee ik boven in dit stuk over begon) duren meestal niet langer dan zeg 2:55 minuten, maximaal 3:15. Karl heeft daar lak aan. En hij komt er goed mee weg. Als je luistert heb je absoluut niet het idee dat hij negen minuten lang aan het doorbreien is. Het voordeel is wel dat je er langer van kan genieten. Alleen het intro had iets korter gekund. Maar voor de rest: meesterwerk.