Juli 1990. De laatste zomer waarin ik nog top 40-bandjes samenstelde met de gehuurde cd-singles van videotheek Bakker op de Elckerlyclaan in Eindhoven. Nooit meer op vrijdagmiddag voor de radio, biddend dat de dj van dienst door de intro van de nieuwe binnenkomer heen kletst; dit was zoveel praktischer! Ze kochten daar echt alles in, tot de tipparade aan toe. De bandjes gingen steevast mee naar schoolfeesten en op kamp, waar ik er goede sier mee maakte als huis-dj. Alleen begon mijn interesse voor popmuziek steeds meer af te nemen ten faveure van alternatieve rock en punk.
In de vierde klas raakt ik bevriend met Angela. De bandjes van haar en zus Anita en de platencollectie van vader Peer van Son vormde de introductie tot zo’n beetje alles waar gitaren aan te pas kwamen, van oude rock & roll en soul, via de verzamelbox The London Years van de Stones tot de Red Hot Chili Peppers, Mano Negra en Claw Boys Claw. Angela bleek wars van de top 40 en luisterde naar heel andere radioprogramma’s dan ik: Nozems-A-Go-Go, La Stampa en De Wilde Wereld. Op de verzamelcd Villa 65 naar kwamen die werelden samen. Met The Jack Of Hearts als onuitwisbaar vignet.
Net als Claw Boys Claw en Fatal Flowers maakten de Jack Of Hearts deel uit van de Amsterdamse Gitaarschool. Oldskool rock & roll, die het in tegenstelling tot de Haagsche beatscene van twintig jaar eerder nooit tot buiten de landsgrenzen schopte. In het geval van hartenboer rest niet meer dan een bescheiden Wikipedia-pagina en een tweeregelige beschrijving plus foto in in de 1990-editie van OOR’s Popencyclopedie. Wel een zinderend optreden in KRO’s Leidsche Kade Live, uit 1992. En dat, terwijl ze tijdens hun korte bestaan (1987-1997) maar liefst vijf albums en elf singles maakten.
Daarvan zal de Bo Diddley-beat van Schooldays me voor altijd bij blijven. Eén van slechts twee tipparade-noteringen, doch in mijn herinnering een groot succes op de dansvloer van kampeerboerderij de Heikant te Veldhoven. Dat was 1990; een reünie in 2018 in het Zonnehuis (Amsterdam Noord) blijk ik jammerlijk over het hoofd te hebben gezien. Ik had er Angela, haar zus en haar vader maar wat graag mee naartoe genomen. De tweede set bestond uit speciale verzoekjes, veelal covers. Dikke kans dat ik ze gevraagd had om die Shangri-La’s cover van Villa 65 te spelen!
On-Nederlands Goed is een vreselijke term. Misplaatst calvinisme. En daarmee typisch Nederlands. On-Nederlands Goed impliceert dat er normaal gesproken weinig soeps uit Nederland komt en dat de uitzondering die regel bevestigt. Wat een flauwekul. Er komt al decennia fantastische, schitterende, geweldige, toffe muziek uit Nederland. Aandacht voor vergeten parels en nooit ontdekte muzikale schatten. Uit Nederland.