Wat Matt Berninger met New Order heeft? Simpel: hij is fan. Niet alleen weten we van zijn New Order T-shirt, maar ook nam hij Blue Monday op in de setlist van zijn huidige solo-tournee. Het nummer sluit naadloos aan op de nummers van zijn nieuwe album Get Sunk, waarop hij herkenbaar zijn depressie en slapeloosheid bezingt ten tijde van het schrijven van First Two Pages of Frankenstein. Alle liedjes vertellen een klein verhaal waarin hij vertelt over zichzelf. Ook in de zang komt steeds meer monotone spreekzang voor en steeds minder melodie.
En dan is er ‘Blue Monday’ in zijn versie. Het past Berninger als een handschoen. Nooit eerder hoorde ik zo goed wat dit nummer betekent; hoe het iets zegt over de ander niet begrijpen en jezelf nog minder. Over niet bij je gevoel kunnen en gevangen zijn in jezelf. In een interview met XS Noize Podcast zegt Berninger: You learn how to (…) contain you’re demons (…) you have to fake it, how to be a good person in the world. Precies wat in Blue Monday wordt gezongen:
And still, I find it so hard
To say what I need to say
But I’m quite sure that you’ll tell me
Just how I should feel today
Het kon bijna niet anders dat Matt Berninger dit nummer zou omarmen. Niet als eerste en vast ook niet als laatste. Maar voor mij wel als een van de meest betekenisvolle versies.
Maar hoe verhoudt het zich dan tot het origineel van New Order? Het oorspronkelijke nummer, dat in ’88 geremixt werd door Quincy Jones en John Potoker, is een meer uptempo versie, die sterk hangt op het ritme en daardoor zeer dansbaar is. De zwaarte in de tekst is duidelijk minder aanwezig in de uitvoering. Dat paste misschien ook beter in die tijd, waarin we liever alles vergaten to dance the night away.