Als je in de jaren tachtig terugkwam van vakantie, kon je er vergif op innemen dat die ene grote hit van de campingdisco je achterna was gereisd. Drie weken lang het hoogtepunt op de Spaanse of Italiaanse dansvloer en dan lijkt hij als verstekeling tussen de bagage te hebben gezeten. Eind augustus schalt het eerst over de kermis, om in september te beginnen aan een klim opwaarts in de vaderlandse hitlijsten (en pas vlak voor Kerstmis definitief afscheid te nemen). Dolce Vita, Tarzan Boy, Papa Chico – ik heb het tegen jullie, ja. Al had ik eerlijk gezegd best een beetje een zwak voor jullie.
Werkt dat tegenwoordig ook nog zo? Ik durfde het niet aan mijn kinderen te vragen; al bij de achterhaalde term Top 40 zou ik vermoedelijk glazige blikken toegeworpen krijgen. Hoe dan ook kwamen we er dit jaar eentje op het spoor op onze camping nabij Pisa: zo’n vakantiekneiter c.q. verstekeling in de dop. Bij het inchecken bedachten we dat het handig was om dezelfde avond in het campingrestaurant te gaan eten. Vanavond, signore? U treft het, op zaterdag hebben we karaoke! Ongevraagd kregen we een tafeltje vooraan bij het podium en zetten ons schrap voor wat er komen ging.
De dame die het karaoke-gebeuren in goede banen moest leiden, zong zelf niet onverdienstelijk. Met een blocnote ging zij de tafeltjes af, op zoek naar gegadigden onder de campingasten. Dat bleken overwegend mannen van dik in de zestig. Onze Nederlandse ervaringen indachtig vreesden we het ergste. Het pakte anders uit: onze samengeknepen billen ontspanden, die oude bazen bleken namelijk écht te kunnen zingen. Met veel gevoel voor drama gaven ze de ene naar de andere Italiaanse klassieker ten beste. Overrompeld, maar met toenemende geestdrift sloegen we het tafereel gade.
Heus niet alles was van hetzelfde hoge niveau. Een vrouw van in de twintig koos voor een lastig nummer, dat ze niet goed in staat bleek bij te kunnen houden. Al leverde dat wel weer de vakantiekneiter van dit blog: Ciao Ciao van La Rappresentante Di Lista. Veronica Lucchesi and Dario Mangiaracina uit Sicilië timmeren al sinds 2011 aan de weg. Op het songfestival van San Remo gooiden ze hoge ogen met deze onweerstaanbare update van Raffealla Carrà meets Chic. Ik kom al jaren niet meer op de kermis, de top 40 luisterde ik voor het laatst in 1990. Heb ik iets gemist?