Voor Gen-Z-ers is het nauwelijks voor te stellen, maar er is een tijd geweest voorafgaand aan streaming diensten. Voorafgaand aan Internet zelfs. Een puber in de jaren tachtig had maar een paar manieren om aan zijn of haar muziek te komen en dat was vooral via radio of TV. Ergens in 1986 heb ik, waarschijnlijk via het destijds door Kas van Iersel gepresenteerde TopPop, Boom Boom Mancini opgedaan.
Boom Boom Mancini. Die bandnaam was al goud, natuurlijk. Dat ‘boom boom’, wat al weg geeft waar het de band om te doen was: het uitdelen van een uppercut aan de argeloze luisteraar. En dan dat wat wonderlijke ‘Mancini’ erachter, wat een beetje een breuk is in het metrum. Mancini, een naam als een strak gesneden Italiaans maatpak, met opzichtige streep. Zo ver had de band overigens niet nagedacht over de naam. Boom Boom Mancini was de bijnaam van Ray Mancini, professioneel boxer tussen 1979 en 1992.
Boom Boom Mancini. Topnaam. Maar als dat alles was, hadden we het hier nooit over deze band gehad. Drie leden van Boom Boom Mancini zaten in Urban Heroes, waar op dit onvolprezen forum al eerder aandacht aan is geschonken: Jaap Jonkheere (gitaar), Jeroen Ernst (toetsen) en Evert Nieuwstede (zang). Achter de knoppen zaten producers George Kooijmans en Barry Hay, van dat andere Haagse bandje. Bertus Borgers, o.a. bekend van His Wild Romance, toeterde nog mee. Daarmee was aan een aantal voorwaarden voldaan. Bandnaam: check. Ervaren musici: check. Goede strot van de zanger: check. Juiste mensen achter de knoppen: check.
Het enige wat nog geregeld moest worden was het liedje. En laat Red Skies nou eens een kneitergoed liedje zijn. Een intro zoals we uit de jaren tachtig kennen, lekker couplet, weergaloos goed refrein, met nog een modulatie halverwege. Wat een ontzettend goed liedje is Red Skies. Een liedje voor de eeuwigheid, een song die ieder jaar tussen kerst en nieuw op Radio 2 voorbij zou moeten komen, in de hogere regionen.
Niet dus. Over Boom Boom Mancini is eigenlijk niet zo veel te vinden. Het liedje komt op de radio nauwelijks voorbij. Niet een liedje voor de eeuwigheid, maar een beetje voor de vergetelheid. Voor nu, als opener van On-Nederlands Goed, even aan de vergetelheid onttrokken.
On-Nederlands Goed is een vreselijke term. Misplaatst calvinisme. En daarmee typisch Nederlands. On-Nederlands Goed impliceert dat er normaal gesproken weinig soeps uit Nederland komt en dat de uitzondering die regel bevestigt. Wat een flauwekul. Er komt al decennia fantastische, schitterende, geweldige, toffe muziek uit Nederland. Aandacht voor vergeten parels en nooit ontdekte muzikale schatten. Uit Nederland.
Geweldig nummer. Het was de eerste release op Ring Records, het label van George Kooijmans en Barry Hay. Een label wat overigens geen succes werd, behalve voor de Belastingdienst.