Jacob Collier – Little Blue

Voordat ik over de muziek van Jacob Collier begin, eerst een kleine inleiding over het waarom van deze blog. Mijn voornemen was eigenlijk namelijk om de komende maanden alleen nog over vrouwelijke artiesten te schrijven. Maar ik heb een reden om na afloop van de maand vol blogs over vrouwen eerst over een man te schrijven.

Enige tijd geleden deelde ons opperhoofd een filmpje in de Ondergewaardeerde Liedjes Chatgroep waarin Jacob Collier Fix You van Coldplay zingt. Samen met, jawel, Chris Martin. Een fantastisch filmpje, óók als je de tearjerker van Coldplay normaalgesproken niet goed kan hebben. Er werd gesproken over een mogelijke battle over Jacob Collier. Een van mijn medebloggers, ik zal geen namen noemen, reageerde daarop met de vraag wat de fascinatie is met deze man, die volgens hem niet meer was dan een eenmanscoverbandje. Hij is hier overigens niet de enige in, er zijn meerdere discussies op bijvoorbeeld Reddit omdat mensen niet begrijpen wat Jacob Collier nu zo bijzonder maakt. Bij deze dus een poging om het uit te leggen.

Maar eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Zelf leerde ik Jacob Collier enkele jaren geleden via YouTube kennen. In 2011 begon hij daar met delen van zelf gearrangeerde covers, over het algemeen meerstemmig en a cappella. Het duurde niet heel lang voordat hij met enkele van deze video’s (eigenlijk dus inderdaad als eenmanscoverbandje) viral ging. Als fanatieke a cappella zangeres was ik gefascineerd door zijn harmonieën en arrangementen. Toch was ik niet direct hooked. Ik vond het ook vaak erg ingewikkeld. En hoewel muzikaal heel knap, raakte het me over het algemeen niet.

Het moet ergens in 2022 zijn geweest toen ik voor het eerst een filmpje zag waarin Jacob Collier het publiek als instrument gebruikt, zoals ik ook al eens in een battle beschreef. Ik dirigeer regelmatig koren en hoe hij het publiek laat doen wat hij in zijn hoofd heeft, is ongekend knap. Voor mij voelt het alsof zijn muzikale genialiteit niet meer op de voorgrond staat. Collier heeft bewezen ongekend muzikaal te zijn, maar inmiddels draait het daar niet meer om. Het gaat, zo komt het op mij in ieder geval over, om het samen muziek maken. Het verbinden en creëren.

Little Blue is voor mij een schoolvoorbeeld dat Jacob Collier niet per se wil laten zien hoe ongekend muzikaal hij is. Het is een eenvoudig liedje, maar wonderschoon in al zijn eenvoud. Het is voor mij een ontzettend troostend liedje, het heeft ook ergens wel iets van een lullaby. Ik zing het ook regelmatig voor mijn dochter, ondanks dat ze er nog geen fluit van begrijpt. Maar dit is het met goede muziek. Dat hoef je niet te begrijpen om het toch te voelen.