Mijn hormonen waren in 1989 al prima op de hoogte van succesvolle marketingtechnieken: sex sells. In die tijd was ik allang besmet met het hardrock-/metalvirus toen er ‘opeens’ een mooie combinatie van beide bovengenoemde werelden kwam bovendrijven: Doro. Het levende bewijs dat de oude verhalen van Walkuren, Aphrodite en de sirenen best nog wel eens waar zouden kunnen zijn. Doro is dan een verre afstammelingen van die laatste groep, zij het in een volledig intact mensenlichaam, in plaats van die van een vogel.
Nu hoor ik de je al denken: ‘wie of wat is een Doro?’
Laat mij je even een kleine uitleg geven. Doro Pesch was de frontvrouw van Warlock, een jaren-tachtig-herrieband uit het roerige Ruhrgebied. Het was een tijd waarin vrouwen dun gezaaid waren in de metalscene. De Runaways (Lita Ford, Joan Jett) vormden als rockband een soort bruggenhoofd, doch de eerste vrouw die een prominente rol speelde in een band die daadwerkelijke metal produceerde was Doro. Een stevige mening die ik onder voorbehoud plaats, maar ik zou echt niet weten wie er voor de goedlachse Duitse zo’n rol op zich nam. Een graag geziene pionier. Ik keek met veel belangstelling naar de albumhoezen.
Buiten het visuele aspect om maakte Warlock bovendien uiterst acceptabele metal en voldeden ze helemaal aan alle clichés die bij een band uit die tijd hoort: lange haren (het liefst zwartgeverfd), denim & leather, explosies en erg skinny jeans. Tevens was Warlock een band met een groot verloop van leden. Een geplande tour door Vervelende Staten was niet de droom van twee gitaristen van het eerste uur, die acuut werden vervangen door twee Amerikanen, waarvan Tommy Henriksen er eentje van was. Fräulein Pesch was prompt het enig overgebleven originele lid. Een voormalige manager had ook andere plannen en wist via de rechterlijke macht de bandnaam te kapen. Zo kon het dus gebeuren dat het vijfde album van Warlock werd uitgebracht onder de naam Doro. Force Majeure verscheen exact tien jaar na het gelijknamige album van Tangerine Dream. Beide uit Düsseldorf, hoewel ze verder geen enkele connectie met elkaar hebben.
Force Majeure (van Doro dus) begint meteen met een cover die je niet direct voelt aankomen: Whiter Shade of Pale van Procol Harum. De eerste cover die Doro ooit – met haar heerlijke Duits accent – zong. Het was het laatste nummer dat werd ingespeeld voor het album, toch werd het tot openingsnummer gebombardeerd. Het was de eerste single van Force Majeure. Mocht je – als een ware muzieksnob – het album op vinyl hebben en je draait ‘m om, dan is Hard Times opeens het openingsnummer. Van de B-kant welteverstaan. Dit is dan ook meteen de andere single van het album. En nee; het heeft geen moer met de gelijknamige roman van Charles Dickens te maken.
Nu wordt het ingewikkeld: de B-kant van Hard Times is een live-uitvoering van een echte Warlock-klassieker. Het type nummer dat je – volgens mensen die het kunnen weten – zou kunnen tegenkomen bij begrafenissen en bruiloften. Dat klinkt curieus en dat is het eigenlijk ook wel. Für Immer staat eigenlijk op een ander album van Warlock, maar wie deze live-versie heeft gehoord, hoeft het origineel nooit meer te luisteren.
Volgens La Pesch gaat Für Immer over de emotionele band die koppeltjes tot in den eeuwigheid bij elkaar houdt. Een opmerkelijk uitspraak van een dame die zich nooit echt heeft gebonden aan iemand. Zij beschouwt de muziek en haar fans als de enige relatie die ze nodig heeft. Doro doet hooguit aan friends with benefits. Dat ze zelf de B-kant van Hard Times hoog heeft zitten bewijst haar lichaam; ze heeft een tatoeage van Für Immer op heur rechterarm.
Die blijft daar natuurlijk voor altijd zitten. Misschien bedoelde ze dat wel met Für Immer.
De grootste muzieksterren van het moment zijn vrouw. Billie Eilish, Maan, Charlie XCX, S10 en Dua Lipa. Taylor Swift, Froukje en Beyonce, Chappell Roan. En vele, vele anderen. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de zegetocht van Olivia Rodrigo op de laatste Pinkpop. De argeloze luisteraar denkt: de emancipatie in de muziekindustrie is geslaagd.
De Snob 2000 van afgelopen jaar laat een ander beeld zien. Bettie Serveert staat dan nog op 3 maar de eerste vrouwelijke soloartiest zagen we pas op 29. De Top 2000 maakt het nog bonter. En als we heel eerlijk zijn, schrijven wij van Ondergewaardeerde Liedjes vaker over muziek van mannen dan van vrouwen. Deze zomer zetten we dat recht. De hele maand augustus luisteren wij naar en schrijven wij over de allermooiste muziek van zangeressen of acts met een vrouwelijke blikvanger.
Luister alle liedjes terug: