Afgelopen maart stond ze op het podium van een uitverkocht Paradiso, naar aanleiding van haar zevende album. Vanavond doet Sharon Van Etten voor de tweede keer dit jaar een Nederlands podium aan met haar nieuwe band The Attachment Theory. In een vlaag van nostalgie werd ik dik vijf jaar geleden gegrepen door haar career makeover Remind Me Tomorrow. Op basis van alles wat ik de voorgaande jaren had gelezen in Uncut Magazine verwachtte ik meer donkere indiefolk a la Serpents van het album Tramp of Your Love Is Killing Me van Are We There. Sinds de vijf jaar pauze die ze na het laatstgenoemde album nam, had Van Etten haar modus operandi drastisch gewijzigd; met Comeback Kid leek ze te zijn uitgekomen halverwege Pat Benatar en Bonnie Tyler’s Holding Out For A Hero.
In die vijf jaar had ze echter niet stil gezeten. Ze speelde mee in de Netflixserie The OA, werd moeder en begon aan een opleiding tot zorgcoach. En ze ontdekte synthesizers en de drumcomputer. De donkere indiefolk kreeg een injectie elektronica en klonk op Remind Me Tomorrow bij vlagen euforisch. Schijn bedriegt echter, zeker wanneer je bedenkt dat Van Etten voor inspiratie te rade ging bij Portishead en het subversieve No Wave synthduo Suicide. Haar teksten waren er ook niet zomaar ineens vrolijker op geworden, al zat ze sinds de geboorte van haar zoon een stuk beter in haar vel. Zo liet ze tijdens optredens vaker haar gitaar staan om de microfoon op te pakken en als een ware rockchick op de voorgrond te treden. Je kon er op wachten, met een Instagramhandle als @sharonvanhalen.
De introspectieve americana noir van haar eerste platen kwam niet zomaar uit de lucht vallen. In haar tienerjaren verliet Van Etten haar ouderlijk huis voor een opleiding tot platenproducent aan de universiteit, om er na een jaar alweer de brui aan te geven voor een carrière als muzikant. Ze belandde in de armen van een jaloerse collega-singersongwriter die haar geestelijk misbruikte en haar beginnende carrière danig in weg zat. Vijf jaar zag of sprak ze haar familie niet. Bijzonder om te lezen dat de motivatie om zelf een opleiding tot zorgcoach te ambiëren voortkwam uit openhartige gesprekken met fans, na afloop van shows. Die heftige verhalen over zelfmoord, eetstoornissen en ongezonde relaties deden haar denken aan hoe ze zich zelf als eenzame tiener had gevoeld.
Dat hippe geflirt met de eighties had dodelijk saai kunnen uitpakken, doch niet bij Sharon Van Etten. De singles Comeback Kid en Seventeen (vorig jaar gestegen naar nummer 470 in de Snob 2000) hadden beslist niet misstaan in een aflevering van Stranger Things, als de makers van die serie eens wat vaker zouden kiezen voor een hedendaagse Kate Bush of Siouxie Sioux. Het was echter No One’s Easy To Love, de hypnotiserende tweede track van Remind Me Tomorrow, die me nietsontziend bij de lurven greep. Verrassend ingenieus hoe Van Etten erin slaagt om de legacy van Portishead te verweven met haar americana voorland. Sindsdien maakte ze twee platen waarin ze die lijn verder doorzette, richting postpunk. Ik ben heel benieuwd wat me vanavond te wachten staat in de Ronda!
De grootste muzieksterren van het moment zijn vrouw. Billie Eilish, Maan, Charlie XCX, S10 en Dua Lipa. Taylor Swift, Froukje en Beyonce. Chappell Roan. En vele, vele anderen. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de zegetocht van Olivia Rodrigo op de laatste Pinkpop. De argeloze luisteraar denkt: de emancipatie in de muziekindustrie is geslaagd.
De Snob 2000 van afgelopen jaar laat een ander beeld zien. Bettie Serveert staat dan nog op 3 maar de eerste vrouwelijke soloartiest zagen we pas op 29. De Top 2000 maakt het nog bonter. En als we heel eerlijk zijn, schrijven wij van Ondergewaardeerde Liedjes vaker over muziek van mannen dan van vrouwen. Deze zomer zetten we dat recht. De hele maand augustus luisteren wij naar en schrijven wij over de allermooiste muziek van zangeressen of acts met een vrouwelijke blikvanger.
Luister alle liedjes terug: