In 2008 bracht de Volkskrant een CD-box met oude platen van en door Swamp Dogg uit. Het bestaan van de man was mij destijds ontgaan, maar de begeleidende info was voldoende om de box aan te schaffen. Paar tientjes voor vijf CD’s, kon je geen buil aan vallen. Vooral Total Destruction of the Mind van Swamp Dogg beviel mij. De plaat bracht mij ooit in gezelschap van medebloggers Quint en Martijn naar een nogal bevreemdend concert in TivoliVredenburg, maar dat is voor een andere keer. Swamp Dogg had enkele platen geproduceerd die onderdeel uitmaakten van deze CD-box. Eén daarvan was I’m a Loser van Doris Duke.
Doris Duke was geboren als Doris Curry, op 18 mei 1941, in Sandersville, Georgia. Zoals zoveel zangeressen rolde Duke vanuit de kerk een gospelkoor in. Duke viel op, werd gevraagd om naar New York te gaan als achtergrondzangeres waar zij op haar 22ste terecht kwam. Zij heeft onder meer achter Nina Simone gezongen. Vervolgens pikte Swamp Dogg haar eind jaren zestig op. Hij heeft haar getekend voor zijn label, veranderde haar naam in Doris Duke en werkte met haar aan het album I’m a Loser, dat uitkwam in 1970. Deze plaat werd een bescheiden hit, met een top 10-notering in de Billboard R&B chart.
I’m a Loser is echt een parel van een plaat. Vanaf de eerste noot beroert de stem van Dorus Duke. Gospel heeft Duke nooit verlaten: de verwijzingen naar de Lord liggen voor het oprapen. Maar de “He” die “gone” is, dat lijkt toch niet de Lord te zijn maar haar eigen man. Het verlangen, het verdriet, alle emotie gooit Duke er uit. Wat een zangeres, wat een beheersing van haar stem, het is een feest om naar te luisteren. Daarbij vooral ook aandacht voor de prachtige productie, de piano die klinkt als een zachte regenbui, de juiste arrangementen met prachtige strijkers. Zompige baslijnen, een gitaarlijn die net scherp genoeg is. Oude soul en gospel zijn toch onverslijtbaar.
Vanaf de plaatopener tot -afsluiter “To the Other Women (The Other Woman is Me)” is Doris Duke onontkoombaar. Prachtige muziek om deze maand met heerlijke muziek mee te openen. Dat Swamp Dogg als producer een grote liefde had voor nogal abrupte fade-outs, zullen we hem maar niet verwijten.
De grootste muzieksterren van het moment zijn vrouw. Billie Eilish, Maan, Charlie XCX, S10 en Dua Lipa. Taylor Swift, Froukje en Beyonce. Chappell Roan. En vele, vele anderen. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de zegetocht van Olivia Rodrigo op de laatste Pinkpop. De argeloze luisteraar denkt: de emancipatie in de muziekindustrie is geslaagd.
De Snob 2000 van afgelopen jaar laat een ander beeld zien. Bettie Serveert staat dan nog op 3 maar de eerste vrouwelijke soloartiest zagen we pas op 29. De Top 2000 maakt het nog bonter. En als we heel eerlijk zijn, schrijven wij van Ondergewaardeerde Liedjes vaker over muziek van mannen dan van vrouwen. Deze zomer zetten we dat recht. De hele maand augustus luisteren wij naar en schrijven wij over de allermooiste muziek van zangeressen of acts met een vrouwelijke blikvanger.