Juli mag dan de hooimaand zijn, wij gaan liever lekker lui naar het strand of de zee en nemen natuurlijk een zonnebril mee. Wat ook meegaat zijn oortjes en ondergewaardeerde muziekjes over dat strand, die zee en zonnebrillen om daar (goed ingesmeerd!), aangenaam te kunnen verpozen.
Na zes jaar toeven aan de Spaanse stranden, besloten mijn ouders dat het tijd was voor iets nieuws. Dat jaar zouden we met de caravan ons geluk beproeven op een Oostenrijkse camping, gelegen aan de Turnersee. Na de zomer van 1986 zou ik de overstap maken van de lagere naar de middelbare school, waar ik pas in de tweede klas kennis zou maken met de Duits taal. Als 12-jarige had ik dus geen flauw benul dat een See gewoon maar een meer is. Dat ze in Duitstalige landen bij de zee dan weer spreken van Das Meer vond ik achteraf een rotstreek. Na een zorgelijke blik op het strand van de Turnersee verlangde ik direct terug naar die zorgeloze jaren aan das Mittelmeer. Voor die scherpe kiezelsteentjes, had mijn moeder wel een oplossing. Maar ehm, een puber op waterschoentjes: zie je het voor je?
Het bleek een zomer vol uitdagingen. De meeste extreme weersomstandigheden die ik ooit op een vakantie ervaarde. Man, wat kan het spoken tussen de Oostenrijkse bergen. Waren mijn zus en ik er op het cruciale moment niet geweest om de stokken vast te houden, dan was onze voortent vast en zeker in een boom beland. Dan het dedain van die irritante gast aan de pingpongtafel, die alleen van Talk Talk hield en van iedereen brandhout maakte. En dat spijkerbed waar je meerdere keren per dag overheen moest om het verkoelende water van de Turnersee te bereiken; ik hield er een permanente hekel aan Oostenrijk aan over. Al was mijn ongemak niets vergeleken bij de steentjes in de spreekwoordelijke (water)schoen van Perri McKissack aka Pebbles. Een vermeende street degree ten spijt.
To believe or not to believe
That is the question
It just takes a street degree
You’ve lied your last lie and I’ve cried my last cry
I’m out the door, baby
There’s other fish in the sea
Met het nummer Girlfriend miste ze in het voorjaar van 1988 op een haar na de vaderlandse top 20. Via de Soul Show maakte ik kennis met het nummer; iedere donderdagavond smulde ik van de door Ferry Maat geserveerde harde urban beats waar de producers een blik strijkers bij open trokken. Het nummer was een van de eerste creaties van zakenpartners L.A. Reid & Babyface, die in de jaren 90 naam zouden maken met Toni Braxton, TLC, Outkast en Usher, Pebbles. In Girlfriend geeft Pebbles relatieadviezen aan een denkbeeldige vriendin. Haar eigen relatietrajectum overziend, leek ze die adviezen zelf iets te zeer ter harte te nemen; buiten verschillende Amerikaanse hits schreef ze maar liefst vijf huwelijken op haar naam, waaronder een met haar ontdekker L.A. Reid (1989-1996).
Genoeg vissen in de zee, maar op het oog leek ze die net zo makkelijk terug te gooien als hinderlijke steentjes in haar (water)schoen. Haar huwelijk met Reid hield relatief lang stand, maar liep op de klippen na het bankroet van TLC. Die band had Pebbles zelf op de kaart helpen zetten, als manager en bedenker van de bandnaam. Toen TLC in 1996 faillissement aanvroeg – het trio ving bot toen ze na het succesalbum van Crazy Sexy Cool hun contract wilden heronderhandelen – liep in de nasleep van een tweejarig juridisch gevecht Pebbles’ huwelijk met Reid op de klippen. Pas haar vijfde man – een bestuursrechter – slaagde erin haar ook op de lange termijn tender love & care te bieden. Afgezien van God, die ze 15 jaar eerder had gevonden en wiens zoon wel raad wist met vissen.