Juli mag dan de hooimaand zijn, wij gaan liever lekker lui naar het strand of de zee en nemen natuurlijk een zonnebril mee. Wat ook meegaat zijn oortjes en ondergewaardeerde muziekjes over dat strand, die zee en zonnebrillen om daar (goed ingesmeerd!), aangenaam te kunnen verpozen.
Zon, zee en strand. Samen waren dit de belangrijke ingrediënten van mijn zomers medio jaren ’90. Na een tentamenperiode aan het eind van het studiejaar was het in die jaren altijd warm weer. Ik hoefde bij het verlaten van het huis slechts rechtsaf te slaan om op het Noordzeestrand uit te komen. Onderweg was het zwaan-kleef-aan om iedereen op te halen. Dat lukte lang niet altijd, uitslapen hoorde er ook bij, dus waren we honkvast op het strand van Wijk aan Zee. Bij de zuidelijke opgang linksaf en dan brachten we onze dagen door voor strandtent De Instuif. Soms was een tentamen niet gehaald en moest er nogmaals geleerd worden. Ook dat kon op het strand en er zit vast en zeker nog steeds zand in sommige studieboeken in mijn boekenkast.
De muzikale omlijsting was er meestal eentje om snel te vergeten. De lokale horeca draaide voornamelijk nummers uit de top 40 en de klassiekers uit de Top 100 Aller Tijden. De discotheek aan het plein was ook niet heel avontuurlijk. Nee, voor goede muziek moesten we het toch vaak wat verder weg zoeken. Maar soms, heel soms, was er ook lokaal iets te horen dat ik zeer kon waarderen. Zo werd Fiesta De Los Tamborileros van The Sunclub (met onder andere Jaydee van Plastic Dreams) voor mij de soundtrack van 1997. Vrolijke, warme klanken op een stuwend Latin ritme. Dat de stopmotion videoclip met de poppetjes ook nog eens leuk was om naar te kijken, hielp ongetwijfeld mee.
De van radio en tv bekende versie is overigens een remix. Het origineel bouwt wat trager op en mist daardoor de zomerse energie en de baspunch die wel in deze versie zit. Later werd het nummer nog eens geremixt en weer later werd het muzikale deel twee keer hergebruikt. Eerst in het ondertussen wat gedateerde Summerjam 2003 van The Underdog Project en redelijk recent in She Knows. De versie uit de zomer van 1997 blijft voor mij echter dé onvergetelijke versie.