Juli mag dan de hooimaand zijn, wij gaan liever lekker lui naar het strand of de zee en nemen natuurlijk een zonnebril mee. Wat ook meegaat zijn oortjes en ondergewaardeerde muziekjes over dat strand, die zee en zonnebrillen om daar (goed ingesmeerd!), aangenaam te kunnen verpozen.
Nieuw-Zeeland en zon zijn niet onlosmakelijk met elkaar verbonden. Toen veel Schotten in de negentiende eeuw naar Nieuw-Zeeland emigreerden, trokken ze net zo lang door naar het zuiden tot ze een streek vonden die net zo regenachtig was als Schotland. Die streek vonden ze aan de oostkant van het Zuidereiland. Daar stichtten ze de stad Dunedin, de Gaelic naam van Edinburgh.
Het lijkt een paradox dat juist dat regenachtige stadje in de jaren tachtig de bakermat zou vormen voor de mooiste jangle pop. Omdat in die muziekstroming de gitaartjes nét wat zonniger klinken, al is in de teksten de melancholie nooit ver weg.
360 kilometer naar het noorden, in Christchurch, woonde Roger Shepherd, die de muziek van de bands uit Dunedin uitbracht op z’n label Flying Nun Records. Dankzij zijn hulp groeide het Nieuw-Zeelandse tochtgat uit tot een van de belangrijke muzieksteden op aarde, met als vaandeldragers bands als The Bats, The Chills, The Clean en Straitjacket Fits.
Laatstgenoemde zou een van de succesvolste bands uit de stad worden, met indiehits als Down In Splendour en She Speeds. Met Shayne Carter en Andrew Brough beschikte Straitjacket Fits over hun eigen Lennon en McCartney. Twee songschrijvers die niet met, en niet zonder elkaar konden.
In 1991 stapte Brough uit de band. Hij was het zat om telkens maar twee of drie liedjes aan een album van Straitjacket Fits te mogen bijdragen. Hij richtte Bike op, vernoemd naar een Syd Barrett-song van Pink Floyd. Een eigen band, zonder de bemoeienis van Carter.
In 1997 verscheen het enige album van die band, Take In The Sun. De titelsong is een geraffineerd popliedje. Een oorwurm, met z’n snelle coupletten en refreintjes waarin het tempo wordt teruggeschroefd. Als je de tekst hoort, snap je dat het helemaal niet zo gek is dat juist dat regenachtige Dunedin zoveel zomerse muziek heeft voortgebracht. Wat kan je anders doen dan zingen over die ene perfecte, zonnige en zorgeloze zondag? Je weet immers nooit wanneer de kans zich weer voordoet:
So let’s just stay here
Take in the sun
And dream of distant rain
Bike ontbrak op de dubbel-cd Tally Ho! Flying Nun’s Greatest Bits die de platenmaatschappij in 2011 uitbracht. Misschien omdat het enige album van Bike na de hoogtijdagen van het vermaarde indielabel was verschenen. Of omdat Bike nooit de status van Straitjacket Fits heeft bereikt. Het maakt Take In The Sun alleen maar meer ondergewaardeerd.