Juli mag dan de hooimaand zijn, wij gaan liever lekker lui naar het strand of de zee en nemen natuurlijk een zonnebril mee. Wat ook meegaat zijn oortjes en ondergewaardeerde muziekjes over dat strand, die zee en zonnebrillen om daar (goed ingesmeerd!), aangenaam te kunnen verpozen.

Mijn keus voor de maand juli lijkt in eerste instantie weinig met strand, zee en zonnebrillen te maken te hebben. Als jongetje kocht ik ooit het eerste album van Roxy Music. Daarvoor kende ik alleen de hit Do The Strand (!!) en Virginia Plane had ik ook wel eens gehoord. Maar wat een vreemd album dit. Vliegt echt alle kanten op.

Echte waardering voor dit eerste album van Roxy Music ontstond op vakantie-eiland Terschelling. Tegenwoordig is T. vooral het eiland van ANWB-stelletjes en op leeftijd geraakte festivalhippies (Oerol). Destijds ging de helft van jong Nederland in de zomer naar Terschelling (de andere helft naar Zeeland denk ik). Goedkoop vliegen had je nog niet en bierdrinken kan eigenlijk net zo goed op een Waddeneiland.

Centrum van vakantievierend jong en wild Nederland waren de campings Appelhof en Mast op Formerum. Ertussenin lagen de beruchte dancing Vijfpoort en het (eet)café De Rustende Jager. Toepasselijke naam trouwens: in het eetcafé konden de door hormonen geteisterde jongelingen even tot rust komen bij een daghap voordat ze het andere geslacht weer op de hielen gingen zitten.

Exact in het midden tussen de Vijfpoort en de Jager op de hoek van de Molenweg en de Hoofdweg stond een groene telefooncel. Overdag was daar weinig te beleven, maar na zessen stond er steevast een lange rij voor te wachten. Pubers die hun papa en mama gingen bellen, waarschijnlijk om te vragen of ze nog een paar dagen mochten blijven omdat ze net verkering hadden (zeiden ze natuurlijk niet…. het was zo leuk met de vrienden!). Anderen belden met de vraag of papa hun de volgende dag met de auto uit Harlingen op kon halen als de boot aankwam. Een andere reden om vanaf Terschelling met je ouders te bellen kan ik me zo niet voorstellen.

In ieder geval: ik stond ook eens in die avondrij: na zessen kon je langer bellen met je kwartjes! Te lang denk ik, want het schoot niet op. Mijn vader had geen auto, dus ik denk dat ik net verkering had. Iemand in De Rustende Jager zette de elpee van Roxy Music op. In die tijd werden in de horeca uitsluitend elpees gedraaid – de bardancings (met een disc jockey) uitgezonderd. Streaming/ playlists bestonden niet en het bedienend personeel ging heus niet om de drie minuten een ander singeltje opzetten. Prima, want die – vaak – beroerde singels hoorde je de hele dag al op de radio: naast de eigen platenspeler en de sporadische concerten de enige manier om muziek te kunnen consumeren.

Bij het derde nummer van de plaat wordt het volume flink opengedraaid. De telefoonrij kan meegenieten. Aanvankelijk maakt het nummer niet al te veel indruk, maar na 1 minuut 40 gaat Roxy er lekker tegenaan en krijgt het nummer een heerlijke drive. Hier en daar beweegt er een sandaaltje mee in de rij. Op ruim 2 minuten neem Bryan Ferry de boel weer over. Zijn melancholieke, gepassioneerde vocalen rollebollen door de openstaande ramen van de Jager.

De voorheen wat verveeld wachtende puberkoppies in de telefoonrij veranderen maat bij maat in steeds euforischer kijkende zonovergoten vakantiehippies. Handen in broekzakken gebruiken klaarliggende kwartjes als klepperende castagnetten.

De jongen in de telefooncel drukt even de hoorn tegen de borst als Ferry zingt:

I would do anything for you
I would climb mountains
I would swim all the oceans blue
I would walk a thousand miles
………

Terwijl een moeder aan de andere kant van de lijn zich vertwijfelt afvraagt ‘wat daar gebeurt?’, realiseren de 17-jarigen in de wachtrij zich dat ze in hun leven tot nu toe steeds de verkeerde prioriteiten hebben gesteld. Terwijl de zon in al zijn kracht via de zolderramen van de Jager wordt teruggekaatst pakt Andy Mackay tergend langzaam zijn saxofoon uit de koffer.

De meest onwaarschijnlijke sax-solo uit de geschiedenis van de popmuziek piept, knort en kreunt over het weiland tussen de Jager en de telefooncel. Niemand lijkt meer geïnteresseerd in bellen met het thuisfront.

De sax van Andy klinkt ieler en ieler en lijkt achter de duinen te verdwijnen. De telefooncel is leeg. De wachtrij opgelost. De hoorn ligt niet op de haak, maar hangt enigszins schommelend aan het metalen snoer in de groene cel. Aan de andere kant van de lijn: ‘Hallo…?”

Shake your hair girl with your ponytail
Throw your precious gifts into the air
Lift up your feet and put them on the ground

Roxy (filmpje) begint na 40 sec. Het duurt dus even voor het kwartje valt.

Foto telefooncel: Roel Dijkstra

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.