Juli mag dan de hooimaand zijn, wij gaan liever lekker lui naar het strand of de zee en nemen natuurlijk een zonnebril mee. Wat ook meegaat zijn oortjes en ondergewaardeerde muziekjes over dat strand, die zee en zonnebrillen om daar (goed ingesmeerd!), aangenaam te kunnen verpozen.
Tussen de zee en de bomen… is het strand. En op dat strand zit de jonge Belg Abel Ghekiere te picknicken met zijn vrienden en vriendinnen.
Abel Ghekiere is een intuïtief muzikant en componist. Dat gaat meestal zo: hij en zijn medemuzikanten (zijn vrienden en zijn broer) zetten een recorder aan en dan zien ze wel wat er gebeurt. Ghekiere mixt dat dan later af en gebruikt daar zelf opgenomen samples bij. Field recordings, vaak ‘gevangen’ op de plek waar ze hebben zitten improviseren. Als laatste plakt hij er een titel op, niet zelden wordt er eentje gekopieerd uit het oeuvre van dichter Rutger Kopland. Op deze manier heeft hij al twee platen uitgebracht. De laatste (In de verte, dit uitzicht) verscheen in februari van dit jaar. Daar staat dit Tussen de zee en de bomen op, maar ook het nummer Caroline – een ode aan de gelijknamige band zonder hoofdletter.
Door die bijzondere aanpak doet In de verte, dit uitzicht denken aan Talk Talk ten tijde van Spirit Of Eden en Laughing Stock of aan het album Brilliant Trees van David Sylvian. En ja, als je goed luistert ook wel een beetje aan caroline. Zelfs Sufjan Stevens is nooit ver weg. Maar zelf zegt hij veel naar Scandinavische jazz en folk te luisteren – Nils Økland, Jakob Bro, Skúli Sverrisson en zo – omdat die zo mooi ‘zacht’ kunnen klinken. Hoe dan ook, Abel Ghekiere maakt muziek van een ongelooflijke schoonheid! Breekbaar, lichtzinnig en melancholisch tegelijk.
… Terug naar het strand. Wat gebeurt er toch aan het begin van het nummer? Manische Abel neemt echt overal zijn opnameapparaatje mee. Als hij die dit keer aanzet, laat hij het prompt vallen in een pot mayonaise. De opname klinkt opeens heel dof en op de achtergrond hoor je iedereen lachen. Het is jolig daar op het strand. Dan zwelt de muziek aan. Keer op keer. Rustig als de golven in de branding. Er zijn klarinetten die doen denken aan iets van Django Reinhardt. En Abel Ghekiere begint te prevelen: Tussen de golven en de bomen, onder de wolken en achter de horizon… Maar wat daar precies is of wat hij precies zingt, maakt niet uit. Het gaat om de sfeer daar op het strand. De rust. Die mag voor eeuwig duren.
(Wil je Abel Ghekiere live zien? Komende zondag speelt hij op het Valkhoffestival in Nijmegen. Ik ga zeker kijken.)