Juli mag dan de hooimaand zijn, wij gaan liever lekker lui naar het strand of de zee en nemen natuurlijk een zonnebril mee. Wat ook meegaat zijn oortjes en ondergewaardeerde muziekjes over dat strand, die zee en zonnebrillen om daar (goed ingesmeerd!), aangenaam te kunnen verpozen.
Het is de zomer van de witte haai. De film jaws is op 20 juni 1975 uitgebracht en is 50 jaar na uitkomen in de afgelopen weken meermaals op tv geweest. Wat Pennywise uit de verfilming van het boek It was voor de perceptie die men had over clowns, was Jaws voor de perceptie rond haaien. Nu is het niet zo dat er massaslachtingen rond clowns zijn geweest (gelukkig maar.. denk ik), maar haaien zijn er in de afgelopen vijf decennia bijzonder slecht van afgekomen. En dat terwijl er jaarlijks naar verluidt meer mensen overlijden door vallende kokosnoten dan door haaienbeten.
En het is zo zonde, want haaien zijn schitterend. Van grote dieptes komen rifhaaien omhoog langs koraalriffen, of komen hamerhaaien in grote drommen samen of zwemmen ze juist solitair al miljoenen jaren in onze wereldzeeën. Of chillen ze juist in alle rust onder rotsen zoals de verpleegstershaai. Wie er wel eens eentje heeft zien zwemmen in alle elegantie tijdens het duiken zal dat kunnen beamen. Het kan een mens vervullen van jaloezie over hoe mooi en dromerig het leven onder water kan zijn.
Dat dromerige en misschien zelfs escapistische gevoel leeft ook bij Unknown Mortal Orchestra tijdens het schrijven van dit nummer. Niet voor niks zingen ze:
I wish that I could swim and sleep like a shark does
I’d fall to the bottom and I’d hide ’til the end of time
In that sweet cool darkness
De tekst omvat niet veel meer dan een regel of tien van dit soort zinnen die beschrijven wat je verbergen in rust betekent. In de begeleidende muziek valt vooral de cleane gitaar op met iets wat het midden houdt tussen een lange melodische riff en een langzaam gespeelde oorstrelende solo. Het heeft me altijd gegrepen en mee laten drijven naar een wereld die niet de onze is en waar we hooguit een uur aan een stuk te gast kunnen zijn.
Dit tweede nummer van het tweede album van de Nieuw-Zeelandse band (met de toepasselijke naam II) is – ik kan geen beter woord bedenken – lief. Alsof de muziek bedoeld is om je een hart onder de riem te steken en tegelijkertijd aanvoelt als een aardig compliment uit onverwachte hoek. Zo had ik het nummer al een aantal jaar niet meer gehoord toen ik op een willekeurige dag in een winkel stond en dit nummer uit de speakers klonk. En even stond de tijd stil en was alles fijn en zen.
Mijn tip is dan ook: luister dit nummer op je vakantieadres (of op je werk of waar dan ook), droom mee en maak je dag nóg mooier en liever.
Foto in de header van Eric Evans via Flickr (CC BY-NC-SA 2.0)