Er zijn van die momenten dat je klappen krijgt in het leven. Iemand ontvalt je, een vriendschap gaat voorbij, een relatie verbroken. Verdriet en verlies horen bij het bestaan, onontkoombaar. Soms is het gevoel van wanhoop ingrijpend en lijken betere tijden ver weg. Maar ergens, ooit weer, komt hoop weer om de hoek kijken. Vaak met behulp van liefde en aandacht. De lucht lijkt grijs, maar je voelt de zon – met de fleurige potentie van een onluikende iris – keihard werken om er doorheen te breken.
Naast liefde en aandacht is er natuurlijk ook helende muziek. Klanken en sfeer op het snijvlak van verdriet en hoop. En dan komen we bij Boyle terecht. Want, naar onze bescheiden ondergewaardeerde mening, zijn thema’s als verlies, liefde en hoop zelden zo goed vertolkt als door deze melancholische indie rockband – bestaande uit Marten Timan (gitaar, vocals), Lotte van Leengoed (bas, toetsen, vocals), Dave Mollen (drums, toetsen, vocals) en Thijs Kuijken (gitaar, toetsen, vocals) – uit Utrecht.
Recent is het tweede album van deze band uitgekomen, Passing Shadows. En je hoort het gewoon: dit is een verhalend album met gevoel. De tranen zijn er, maar ook voel je de eerste glimlach en de hoop op een nieuw bestaan, een mooie nieuwe realiteit. Het album voelt intiem, verstild, maar ook krachtig. We spraken met zanger/gitarist Marten over de totstandkoming ervan.
Marten: “Ik ben tijdens corona de plaat echt gaan schrijven. Een aantal nummers had ik al liggen, maar misten nog context. Eind 2019 pleegde mijn oudste broer zelfmoord. Dat was een donderslag. Toen iedereen bezig was met de pandemie had ik andere dingen aan mijn hoofd. Ik besloot brieven te schrijven aan mijn broer, losse teksten, dingen die ik nooit heb gezegd of waarvan ik dacht dat hij het zou kunnen zeggen. Die brieven werden de basis voor het nieuwe album. Maar daarnaast zijn er ook hele mooie dingen gebeurd: ik heb nieuwe liefde gevonden en nieuwe vrienden gemaakt. De hoop op – en het vieren van – mooie dingen in het leven is ook iets wat ik zeker wilde laten doorschemeren in deze plaat. Passing Shadows is wat dat betreft misschien wel een ‘Love & Death’-album.”
Die wisselwerking tussen donker en licht loopt als een rode draad door het werk van Boyle. Muzikaal beweegt het tussen de trage melancholie van Low en de gebroken romantiek van The National, maar altijd met een eigen stem.
“We worden vaak vergeleken met Low of met The National. En dat snap ik ook wel, die trage opbouw, die onderhuidse spanning, dat soort melancholie. Maar tegelijkertijd proberen we daar niet in te blijven hangen. Er zit ook iets hoopvols in, iets wat net naar boven wil kruipen. Het gaat ons niet om somberheid om het somber zijn. Er is altijd een soort verlangen naar iets moois, iets wat je wil vasthouden of terugvinden.”
De bandnaam Boyle verwijst naar een klein plaatsje in Alberta, Canada, waar Marten een periode verbleef. En ook die naam rijmt heel goed bij de muziek. “Er was iets aan die plek – de verlatenheid, de rust, de melancholie misschien – dat precies paste bij het soort muziek dat we wilden maken. Het voelde als een soort geestelijke oorsprong.”
Wat opvalt aan Passing Shadows is de intimiteit van het geluid, zonder dat het klein voelt.
“We hebben echt maanden er naartoe gewerkt om dertien nummers in de basis in één weekend op te nemen. Douwe Smit en Matthijs Thomassen namen ons op in de Soundbird studio. Douwe gebruikte een tape recorder, en knipte/plakte alles aan elkaar. Thuis bij Douwe zong ik de meeste partijen, en we deden nog een sessie voor alle backing vocals.”
“De mix werd verzorgd door Mike Novack in Chicago, iemand met een indrukwekkend cv, en de mastering kwam uiteindelijk uit Duitsland, waar zelfs een studio zich spontaan meldde.”
Het artwork verdient een aparte vermelding. De hoes is ontworpen door Tommy Davidson uit Leeds, een oude muzikale vriend van Marten. “Het toont twee handen die elkaar proberen aan te raken, waarvan er één vervaagt in het licht. Een krachtig beeld voor een plaat die rouw en liefde samenbrengt.”
Twee nummers, die het hart van de plaat raken, pakken we er nog even uit: ‘Brothers’ en ‘Homeland’. Marten: “‘Brothers’ is een denkbeeldige conversatie met mijn broer, een nummer dat echt teruggaat naar mijn jeugd. Het gaat over de relatie met hem, maar eigenlijk ook over de bredere betekenis van broederschap, die spanning tussen verbonden zijn en toch ieder je eigen weg gaan.”
(Tekst gaat door onder de video.)
“Het nummer ‘Homeland’ is in de kern gebaseerd op de avond waarop ik het vreselijke nieuws hoorde van het overlijden van mijn broer, toen we als familie bij elkaar kwamen. Het gaat over de realisatie dat je thuis kunt zijn bij je familie en hoe sterk die band is, al heb je dat zelf niet altijd door. ‘Homeland’ gaat over het gevoel van ergens thuishoren, of misschien juist het ontbreken daarvan, waarbij muziek kan gelden als tijdelijke vervanging van die plek.”
Al met al is Passing Shadows een album dat raakt. Omdat het eerlijk is. Omdat het zoekt en vindt. En omdat het laat horen dat er ook hoop kan zijn. Passing Shadows is een ideale muzikale metgezel. Vooral ook als je op weg bent naar nieuw geluk. Naar de plek waar je uiteindelijk thuis zult zijn.