Een aantal jaar geleden kwam mij een artikel onder ogen wat een interview was met het voormalige hoofd comedy van de BBC. Deze beste man verklaarde dat een act als Monty Python tegenwoordig geweigerd zou worden bij de Britse broadcaster. Te wit. Te Oxbridge. Niet divers genoeg. Om in Britse termen te blijven: in mijn beleving is het not done om mensen op hun afkomst te veroordelen en is het zelfs een misdaad om op basis daarvan hoogstaande, bijtende en sarcastische humor te ontzeggen aan je publiek. That’s not cricket. Dan vraag ik mijzelf af of ze hetzelfde zouden doen met muziek. Zouden ze een band als The Look geen air time geven op een equivalent van Top of the Pops?
Want Oxbridge zijn ze, deze heren. Om precies te zijn komen ze uit het stadje Ely in Cambridgeshire en dat kun je goed horen. In de jaren tachtig kregen ze enige bekendheid door het hitje I Am The Beat, een nummer dat ik tot vervelens toe door het dunne gipswandje hoorde komen waarachter mijn buurjongen zijn plaatjes draaide. Heel erg was dit ook weer niet, want die buurjongen had een goede smaak en liet mij kennis maken met bands als Dexys Midnight Runners, Urban Heroes en The Clash. Daar wordt niemand slechter van. Hoe hij aan The Look gekomen is? Geen idee. Internet bestond nog niet en Top of the Pops konden we (volgens mij) nergens zien. Ondanks dat ze hier behoorlijk getoerd hebben kwam deze band in Nederland niet van de grond. Slechts op het eiland hier aan de overkant hadden ze enig succes met een paar singles, hoewel dat ook maar zozo was. Buiten I Am The Beat om hebben we het dan over Three Steps Away, Feeding Time en Tonight. Die laatste is een leuke new wave- bewerking van het gelijknamige nummer uit West Side Story. Jeweetwel, van de balkonscène.
Nu schop ik wellicht een hoop mensen tegen de schenen wanneer ik zeg dat de versie van The Look beter is dan het origineel. Ook al zijn ze nog zo Oxbridge. Want waar Bernstein het geduld van de gemiddelde muziekliefhebber tart met het eindeloos gekweel van Larry Kert en Carol Lawrence, gaat The Look al vrij snel over tot de orde van de dag. Aan de stem van John Whetstone (zanger van The Look) kun je horen dat hij meent wat hij zingt. Wellicht had hij een vriendinnetje in Oxfordshire waar hij niet samen mee mocht zijn of zoiets. De musicalvariant is overigens net zo intensief commercieel uitgemolken als Star Wars, wat er onmiddellijk voor zorgt dat mijn sympathie komt te liggen bij een zo goed als volslagen onbekende Engelse band. Ja, het is jatwerk. Aan de andere kant heeft Bernstein dat Romeo en Julia-gedoe ook niet helemaal zelf bedacht.
Als band heeft The Look maar kort bestaan. Na slechts één album gaven ze de pijp aan Maarten. Whetstone vergeleek de tijd met zijn band later met het verhaal van Spinal Tap, met als verschil dat The Look echt bestaan heeft. Drie keer zelfs, want in 2005 en 2012 hadden ze een herstart en kwam respectievelijk album nummer twee en drie uit. Maar daar heeft écht nog niemand van gehoord.